Zangkoor- nôten op je zang
| “Ken je nog zinge, zing dan mee!”
Die zangbundel wier vrooger ût’erêkt as je de laegere school gong verlaete.
Daer in stonge allemael schoolliedere met piaenobegelêding en in ‘t voorwoord stong:
Zing de liederen met vaeder en moeder,
zing ze met je kammeraedjies,
zing e ’in ûs en in ‘t vrije veld,
blêf zinge zôlang je leeft.
Jae vrooger, dan ‘aa’ne me nog meziekles op school.
We lêrde over ‘n nôteballek , ‘n vioolsleutel, nôte in cêferschrift en nog veul mêr.
Vooral nôte leze was ‘ard nôdig; d’r benne d’r iet zô veul, mar wà’-je daer allemael mee ken doen, menselief dà’s ongelôflek.
Wanneer je non in ‘n zangkoor zit en nog wel in ‘n zôgenaemd gemengd koor, dan
ken je gebruk maeke van wà’- je-op school ‘eb ‘elêrd.
Mar lans, wat is ‘t moeielek om van al die verscheiene stemme ien ge’eel te maeke.
Dà’s non de taek van de dirigent: die mot ons begelei-je bij de jûste maet, de rust en de toon’ôgte.
Je begrêpt, daer is netuurlek veul oefening voor nôdig; al die soorte mense en al die stemme
van manne en vrouwe, om daer ies van (h)armenie in te krêge.
We motte dan ôk êl wat kere weer over nieuw beginne, ammaar weer de foutjies wegpoese.
Dà’s iet makkelek, je mot-t’r ‘ard je best voor doen.
Mar as ‘t lukt dan is ‘t geniete ‘oor ; zôwel voor je zellef as voor ‘t pebliek.
Wat ik non ôk zô leuk vin?
D’r benne êl wat gezegdes, die benne van toepassing op ‘t zinge, zô as:
Ellek vogeltje zingt zôas ‘t gebekt is,
Je mot iet zô’n ôge toon anslaen,
‘IJ ken gien nôt zô grôt as ‘n ûs,
Ût te toon valle,
De toon angeve,
Mar waer wij tenslotte allemael voor motte waeke is:
Krêg iet te veul nôte op je zang ! |
“Kun je nog zingen, zing dan mee”.
Die zangbundel werd vroeger uitgereikt wanneeer je de Lagere school ging verlaten. Daar in ston-den allemaal schoolliedjes met piano-begeleiding en in het voorwoord stond:
Zing de liederen met vader en moeder,
Zing ze met je kammeraadjes,
Zing ze in huis en in het vrije veld,
Blijf zingen zolang je leeft…
Ja vroeger, toen hadden wij nog muziekles op school.
Wij leerden iets over een notenbalk, een vioolsleutel, noten in cijferschrift en nog veel meer.
Vooral noten lezen was hard nodig, er zijn er wel niet zoveel, maar wat je daar allemaal mee kunt doen, mensenlief, dat is ongelooflijk.
Wanneer je nu in een zangkoor zit en soms nog wel in zogenaamd gemengd koor,dan kun je ge-bruik maken van wat je op school hebt geleerd.
Maar wat is het moeilijk om van al die verschillende stemmen één geheel te maken.
Dat is nu de taak van de dirigent, die moet ons begeleiden bij de juiste maat en de toonhoogte.
Daar is natuurlijk veel oefening voor nodig, al die soorten mensen en al die stemmen van mannen en vrouwen om daar iets van harmonie in te brengen.
We moeten dan ook heel wat keren op nieuw beginnen, steeds weer foutjes wegpoetsen.
Daar moet je hard je best voor doen.
Maar wanneer het is gelukt, dan is het genieten, zo wel voor jezelf, of voor eventueel publiek.
Wat ik nu zo leuk vind?
Er zijn nog al wat gezegdes, die van toepassing zijn op zingen, zoals:
Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is,
Je moet niet zo’n hoge toon aanslaan,
Hij kent geen noot zo groot als een huis,
Uit de toon vallen, de toon aangeven.
Maar waar wij tenslotte allemaal voor moeten waken, is:
Krijg niet teveel noten op je zang! |
Lûstere.
Bij kindere en vogels
past ‘n vrolek lied
en as je goed wul lûstere,
‘oor je ‘t zinge van ’t riet.
Catechesayie meisjes eind jaren veertig
Collectie Fam. Moen-Knoester
Meid -meisje`.
| Meedoen...?.
De spreektael verandert in de lôp van de jaere en dat 'eb tot gevolleg dat sommigte woorde
‘n aa're betekenis krêge, zôas 't woord leuk vrooger lauw betekende.
Mar ôk ken 'n woord dat vrooger minderwaerdig klonk, opiene 'n mêrwaerde krêge en juust êge-têds klinke.
Laen ik 't woord 'meid' neme
Met opzet schrêf ik meid' in 't 'Ollans .
Zô'n zustig of zeuventig jaer 'eleeje, kalde je over 'n keukemêd, of de mêd van de pastoor. Mar as je as meisje vrooger wier an'esproke as meid, dan was t'r ies iet goed. Dan was je astrant 'eweest en knorde je moeder op je, zô van “Mêd, wà'-ben je toch ondeugend”, of d'r wier over je 'ekald zô van “Dà's echt 'n straetmêd”.
Mar dan zie je non 'oe gauw ies ken verandere.
In deuze têd kalle de mense over de 'meidegroep', of die 'meide' van ons doen 't goed met 'andballe en voe'balle.
'Oe dan ôk 't woord meisje is ût-te mode.
Ik blêf toch de voorkeur geve an meisje, 't klinkt liefleker en echt 'Ollans, as je 't 'oort, bevoorbeeld: we 'ebbe twie kindere, ien jonge en 'n meisje.
Meid klinkt 'ardvochtig, daer is gien ontkomme an. Iet allien in mên ore, , neen, ôk in die van leeftêdgenôte. Mar jae, we benne ouwerwes en dat is non juust weer zô leuk. Je ken over aller'ande veranderinge meekalle en denk t'r an dà'- benne d'r '’ êl veul en 't valt dan op, datte me vrooger van veul van wat non geweun is, gien bezwui 'aa'ne en mêstal toch tevreeje.
Dà'-komp omdat wat je iet kent, ôk iet mist!
Ôk is 't zô... iet alle veranderinge benne verbeteringe.
Mar kom, laen ik iet vorders urreme.
Alles gaet zô as 't gaen mot en ik zel zô bedien mar 'n CD op gaen zette van Paul van Vliet en lek-ker zitte lûstere naer zên môie liedjes en wat ik non zô môi vin van 't allerêrste liedje van die CD? Meisjes van dortien.
Kik, Paul van Vliet is ôk 'n leeftêdgenôt van mên en geeft ôk de voorkeur an de benaeming 'meis-jes'.
Mên stelregel is trouwes toch: Je 'oof iet an alles mee te doen, nietan! |
Meedoen…?
De spreektaal verandert in de loop van de jaren en dat heeft tot gevolg dat sommige woorden een andere betekenis krijgen, zoals het woord leuk vroeger lauw betekende.
Maar ook kan een woord, dat vroeger minderwaardig klonk, opeens een meerwaarde krijgen en juist eigentijds klinken.
Laat ik het woord meid noemen.
Met opzet schrijf ik meid in het Nederlands.
Zo’n zestig of zeventig jaar geleden sprak je over een keukenmeid of de meid van de pastoor. Maar als men vroeger als meisje werd aangesproken als meid, dan was er iets niet goed.
Dan was je brutaal geweest en knorde je moeder op je, zo van: “Meid, wat ben je toch ondeugend ”, of er werd over je gepraat als: “Dat is echt een straatmeid”.
Maar dan zie je hoe gauw iets kan veranderen.
Nu in deze tijd praat men over de meidengroep, of die meiden van ons doen het goed met handbal-len en voetballen.
Hoe dan ook, het woord meisje is uit de mode.
Ik blijf toch de voorkeur geven aan meisje, het klinkt lieflijker en echt Nederlands, wanneer je het hoort, bijvoorbeeld We hebben twee kinderen, een jongen en een meisje.
Meid klinkt hardvochtig, daar is geen ontkomen aan.Niet alleen in mijn oren, neen, ook in die van leeftijdgenoten.
Maar ja, wij zijn ouderwets en dat is nu juist weer zo leuk.
Je kunt over allerhande veranderingen meepraten en denk er aan, dat zijn er heel veel. Het valt dan weer op dat wij vroeger van wat nu gewoon is, geen idee hadden en meestal tevreden.
Dat kont omdat ..wat je niet kent, ook niet mist.
Ook is het zo, niet alle veranderingen zijn verbeteringen.
Maar kom, laat ik niet verder klagen.
Alles gaat zoals het moet gaan en ik zal zo dadelijk maar een CD op gaan zetten van Paul van Vliet en lekker gaan luisteren naar zijn mooie liedjes. Wat ik nu zo mooi vind van het aller eerste liedje van die CD? Meisjes van dertien!
Kijk, Paul van Vliet is ook een leeftijdgenoot en geeft ook de voorkeur aan de benaming meisjes.
Mijn stelregel is trouwens toch: Je hoeft niet aan alles mee te doen, vind je niet? |
Het zijn de klanken in de menselijke stem,
Ddie als muziek in de oren klinken.
Pleun de Knoet.
| Non zeI ik jûlie 'n ver'aeltje vertelle over Pleun de Knoet.
Zô we wete: de bênaem, die je krêgt, dà' -leg' vaek an je êge.
Zô ok mè'-Pleun de Knoet.
As ze op straet liep was ze ammaer doende d'r knoet op t'r 'ôfd vas'-te maeke.
Ze kuierde noit op t'r gemakje deur de straet, neen ze 'olde, nurreges gien têd voor as allien voor d'r 'uisje.
Ze was zô proper, ammaar werreke; en nog ouwerwes met 't varreke en blik.
Toe'-Pleun ouwer wier, was tat gien doen mêr en ze nam op 'n dag 't beslût om 'n briefkaert te schrêve naer 't kerrekbestier of ze meschien vêftig guldetjies kos krêge om 'n twiede'ans stofzûger te kenne kôpe.
'T kerrekbestier kos taer iet op ingaen, dà'-was luxe.
As 't non om brôd gong, dà'-was nog wat aars, mar 'n stofzûger?
'Oe kos Pleun 't verzinne.
Dus kwam d'r bericht dat-'t gien deurgang kos vinne.
’T Ántwoord kwam êrst op 't pos'ketoor en de directeur las het toevallig (?) en von 't zielig.
Daerom 'iel die 'n collecte onder de pos'bodes.
Die 'aa'ne zellef ôk iet veul, mar mè'-dubbeltjies en kwartjies en tien guldes van de directeur ût z'n êge zak, kwam d'r 'n bedrag van vêf en vêrtig guldes bij mekander.
De direkteur êt 't geld in 'n envelop 'edaen en êge'andig bij Pleun in de Kielstraet op te deurmat laete valle.
We zelle nog wel wat van Pleun 'ore, doch tie.
En jaewel 'oor: nae twie daege lee d'r al 'n briefkaert van Pleun an 't kerrekbestier.
De direkteur, nieuwsgierig as tie was, las de vollegende zinne:
" Mêne 'ere, 'êl veul dank voor 't geld, dà'- ik van jûlie 'eb 'ekrege.
Toen-ik dé envelop op te mat zag legge, kos ik 't bekant iet gelôve en ik ben de kaemer in'egaen, de gerdêne dicht 'edaen en 't geld gaen telle, mar 'oe ik ôk telde, ik kwam ammaar op vêf en vêrtig gul-des ... en ik 'a' toch dûdelek om vêftig guldes 'evraegd.
Non weet ik dat 't kerrekbestier zûver op te graet is en jûlie vêftig guldes in de envelop 'ebbe 'edaen.
Daervoor dûzend mael dank.
Mar waer benne non die vêf guldes verdaegd?
Volleges mên 'êt ien van die pos'bödes die 'eklauwd .
'arteleke groete van Pleun ût te Kielstraet" |
Nu zal ik jullie een verhaaltje vertellen over Pleun de Knoet .
Zo wij weten, de bijnaam, die je krijgt, dat ligt vaak aan je zelf.
Zo ook met Pleun de Knoet.
Wanneer zij op straat liep, was zij ook steeds druk bezig de knoet op haar hoofd vast te maken.
Ze liep dus nooit op haar gemak door de straat, nee zij holde, nergens tijd voor als alleen voor haar huis.
Zij was dus proper, steeds maar werken en nog ouderwets met stoffer en blik.
Toen Pleun ouder werd, was dat geen doen meer en ze nam op een dag het besluit om een briefkaart te schrijven naar het kerkbestuur, met de vraag of zij misschien vijftig gulden kon krijgen om een tweedehands stofzuiger te kopen.
Het kerkbestuur kon daar niet op ingaan, dat was luxe.
Als het nu om brood ging, dat was nog wat anders, maar een stofzuiger?
Hoe kon Pleun dat verzinnen.
Dus kwam er bericht dat het geen doorgang kon vinden.
Het antwoord kwam eerst op het postkantoor en de directeur las het toevallig (?) en vond het zielig.
Daarom hield hij een collecte onder de postboden.
Die hadden zelf ook niet veel, maar met dubbeltjes en kwartjes en tien gulden van de directeur, kwam er een bedrag van vijf en veertig gulden bij elkaar.
De directeur heeft het geld in een envelop gedaan en zelf bij Pleun in de Kielstraat op de deurmat laten vallen.
We zullen nog wel iets van haar horen, dacht hij.
Ja wel hoor, na twee dagen lag er een briefkaart van Pleun aan het kerkbestuur.
De directeur, nieuwsgierig als hij was, las de volgende zinnen:
“Mijne heren, heel veel dank voor het geld , dat ik van jullie heb gekregen.Toen ik de envelop op de mat zag liggen, kon ik het bijna niet geloven en ik ben de kamer in gegaan, de gordijnen dicht en het geld gaan tellen, maar hoe ik ook telde, ik kwam steeds op vijf en veertig gulden.. en ik had toch duidelijk om vijftig gulden gevraagd.
Nu weet ik dat het kerkbestuur zuiver op de graat is en vijftig gulden in de envelop heeft gedaan.
Daarvoor duizend maal dank.
Maar waar zijn nu die vijf gulden verdaagd?
Volgens mij heeft één van die postboden die gepikt.
Hartelijke groeten van Pleun de Kloet” |
De één wekt vertrouwen,
De ander achterdocht.
Luisteren naar Scheveningen Radio
Scheveninge Raedio – visserijband.
| "Wà'-goed zeg..."
Ik 'oor 't me nog zegge en 't is toch 'êl wat jaere 'eleeje.
Ik-was bij me meut op bezook, zôas geweunlek elleke Dinsdagaevend en ik 'a' 'n andwerrekje bij me.
Zô gong dat in de beginjaere vêftig.
Vrouwe'ande wazze net paermonde, ammaar in beweging.
Om kort te gaen, me meut 'a' 'n bakje in'eschonke en zette de raedio an; zô'n brûne glimmende kast met in de midde 'n groen ôg.
Dan kos je zien of tie zûver stong.
Toen ik op 'n kookje zat te knabbele 'oorde ik opiens ût te raedio me nôm z'n stem.
'Oe ken dat non, 'ij zat toch op zê, doch-ik.
Effe laeter, nae-dat-tie z'n vrouw 'a' begroet, begon die teuge mên te praete: "Immetje jij ôk gedag 'oor en maeke jûlie d'r mar 'n gezellig aevendje van.
Ik voelde me gelik de koningin, me kône ginge gloeie, zô grôs was-ik.
Dà'-was me van me leve nog iet overkomme.
Zô mar 'n stem ût te raedio, die teuge mên sprak.
'Oe ken 't bestaen.
Ik kos t'r iet bij.
Me meut vertelde datte ze 'n raedio 'aa'ne mè'-visserij-band.
Nôit zel-ik vergete 'oe dà'-klonk.
En dan dat : "Over en slûte mar..."
Scheveninge-Raedio is op'e'ouwe te bestaen.
In 'n vraeggesprek op te raedio 'oorde ik 'n man, die d'r vêrtig jaer 'a' 'ewerkt, zegge: " Och 't is teugewoordeg allemael beter met al die communicaetiemiddele en saeteliete."
" 'è-je d'r gien aekelig gevoel bij dà'-Scheveninge-Raedio, nae vier en nege'tig jaer, iet mêr bestaet?"
"Neen", zee de man, “ik gae in de vut en ik 'eb nog zô me bezig'ede.
De tij-je benne veranderd en de verbinding met-te schepe is zô veul en veul beter, 't is iet "over en slûte mar.
Neen zô as 't non is, is 't goed".
De man maekte d'r gien draema van.
Voor zên was ‘t “ over en slûte mar”!
De nieuwe têd êt aa're mogelek'ede; 'ij 'a' d'r fedusie in. .
Prachtig, zô iemand te 'ore praete, vol goeie moed, iet zielig, mar meegaende mè'-z'n têd.
Ik doch: "Wà'- goed zeg!.." |
“Wat goed zeg...”
Ik hoor het mij nog zeggen en het is toch heel wat jaren geleden.
Ik was bij mijn tante op bezoek, zoals gewoonlijk elke dinsdagavond en ik had een handwerkje bij me.
Zo ging dat in de beginjaren vijftig.
Vrouwenhanden waren net als de mond van een paard, altijd in beweging.
Om kort te gan, mijn tante had een kopje koffie in geschonken en zette de radio aan, zo’n bruine glimmende kast met in het midden een groen oog, waarmee je kon zien of hij zuiver stond.
Toen ik op een koekje zat te knabbelen hoorde ik opeens uit de radio mijn oom z’n stem.
Hoe kan dat nou?
Hij zat toch op zee, dacht ik.
Even later, nadat hij z’n vrouw had begroet, begon hij tegen mij te praten: “Immetje, jij ook gedag, hoor en maken jullie er maar een gezellig avondje van”.
Ik voelde mij gelijk de koningin; mijn wangen gingen gloeien, zo trots was ik.
Dat was me van m’n leven nog niet overkomen, zo maar een stem uit de radio, die tegen mij sprak.
Hoe kan het bestaan, ik kon dat niet begrijpen.
Mijn tante vertelde dat zij een radio had met visserij-band.
Nooit zal ik vergeten hoe dat klonk en dan dat…: “Over en sluiten maar…
Scheveningen-radio bestaat inmiddels niet meer.
In een vraaggesprek op de radio hoorde ik iemand, die daar veertig jaar had gewerkt, zeggen: “Och, het is tegenwoordig allemaal beter met alle communicatiemiddelen en satellieten”.
“Heb je er geen vervelend gevoel bij dat Scheveningen-Radio, na vier en negentig jaar, niet meer bestaat?”
“Neen”, zei hij, “ik ga in de vut en ik heb nog zo mijn bezigheden.”
De tijden zijn veranderd en de verbinding met de schepen is zoveel beter, het is niet “over en sluiten maar”, neen zo als het nu is , is het goed”.
De man maakte er geen drama van.Voor hem was het “over en sluiten maar”.
De nieuwe tijd brengt nieuwe mogelijkheden; hij had daar vertrouwen in.
Prachtig, iemand zo te horen praten, vol goede moed, niet zielig, maar meegaande met z’n tijd.
Ik dacht: “Wat goed zeg”….! |
Mijlpalen kun je niet kopen,
die geeft het leven je kado.
Dames Kniertje Taal, C.den Dulk, Dina Kleijn in de Katwijkstraat
Collectie Muzee Scheveningen
Schôn ‘ouwe – ‘è-je al ‘edaen?Vrooger was ‘t geweun, dà’- je allemael je-êge streitje schôn ‘iel.
De mense onder mekander zeeje: “As ‘n ieder z’n êge streitje schrobt, ‘oof tie iet naer ‘n ander te kikke, want allemael ‘ouwe ze ‘t tan bij…
Veul waer’êd in dat simpele gezegde.
Non schrobt benae gien mens mêr z’n streitje, de goeie daer’elaete.
Gien têd mêr; d’r benne zôveul aa’re dinge, ‘s murreges ken je al met ontbêt-tellevisie beginne.
Kikke wat of t’r allemael lôs is.
Daer ken-je mee deurgaen tot in de nacht, want t’r speult êl wat of en zô ben je toch bezig.., mar dan met naer aa’re mense te kikke.
Netuurlek wier d’r vrooger ôk wel op je ‘elettet.
As ‘n vrouw ‘s-murreges weggong, dan wier d‘r ‘evraegd:
“ ‘è-je al ‘edaen...?”
Je ‘uisje mos an kant weze, as je de deur ûtgong.
Ze ‘iele je in de gaete, of je wel prôper was.
Wanneer me moeder de raeme lapte, kletste ze d’r êrst met ‘n steelpannetje waeter teuge an.
As kind stong-ik te kikke achter ‘t raem.
Ze gôide dan zô’n pannetje leeg teuge mên gezicht, dà’-von-ik prachtig.
Toch schrok ik tan ‘n beetje en dee me gezicht naer achtere.
Ik moch ôk wel-d’r’-is ‘ellepe met ‘n êge bezempje.
D’r wier wat of’eboend tot in de winter toe.
Met-ons wier ‘n kêr de bel d’r bekant ût‘etrokke.
Toe’-ik gong kikke ‘a’ de man de bel nog vast; ‘t streitje was spek- en spekglad.
Ik was an ‘t schrobbe ‘eweest en ‘a’ d’r iet bij stil ‘estaen dat ‘t gong vrieze.
‘IJ vroog an me of ik betoeterd was.
Dà’s wel mêr an me ‘evraegd ‘oor.
As ik bevoorbeeld ‘eboenwast ‘a’ onder de kleitjies.
Die van mên zee wel-d'r-is teuge me: “Im, ik denk dà-’k vrêdags mar mè-schaetse deur ‘t ‘ûs gae, wul ik me biene iet breke.”
Jae, dà’-zêl mos glimme.
Ik ‘a’ ‘t liefst tat-‘r gien voetstap opkwam.
D’r is veul veranderd en ik ben netuurlek ôk iet mêr de êge van vrooger, mar toch denk ik wel, lans,
waer is de têd ‘ebleve, dat ‘n ieder nog z’n êge streitje schôn ‘iel en dat-t’r wier ‘evraegd: “ ‘è-je al ‘edaen”? |
Schoonhouden – Heb je al gedaan?Vroeger was het gewoon dat iedereen z'n eigen straatje schoonhield.
Men zei: “Als ieder z'n eigen straatje schrobt, hoeft hij niet naar een ander te kijken, want allemaal houden we 't dan bij”.
Er was veel waarheid in dat simpele gezegde.
Nu schrobt bijna niemand meer 'z'n eigen straatje.
Men heeft geen tijd meer, er zijn zo veel andere dingen: 's-morgens kan men al met ontbijt-televisie beginnen; kijken wat of er allemaal te doen is.
Daar kun je mee doorgaan tot in de nacht, want er speelt heel wat af en zo kan men bezig zijn, maar dan met naar andere mensen te kijken.
Natuurlijk werd er vroeger ook wel op elkaar gelet, want als je, als vrouw, vroeger wegging, dan werd er gevraagd: “Heb je al gedaan?”
Het huis moest 'aan kant zijn' wanneer je de deur uitging. Zo hield men in de gaten of je wel proper was.
Wanneer mijn moeder de ramen lapte, dan kletste ze eerst, met een steelpannetje, water tegen de ra-men aan en als kind stond ik dan te kijken achter het raam.
Zij gooide dan zo'n pannetje leeg, zogenaamd tegen mijn gezicht en dat vond ik prachtig.
Toch schrok ik dan een beetje en deed vanzelf mijn gezicht naar achteren.
Soms mocht ik helpen met m'n eigen bezempje.
Er werd wat afgeboend, zelfs tot in de winter toe.
Op een keer werd bij ons de bel er bijna uitgetrokken (we hadden nog geen drukbel) en toen ik ging kijken, hield een man de bel nog vast, wanthet trottoir ( ons straatje..) was spekglad.
Ik was aan het schrobben geweest en had er niet aan gedacht dat het ging vriezen.
De man vroeg of ik 'betoetert' was.
Dat is wel meer aan mij gevraagd, hoor.
Als ik bijvoorbeeld had geboenwast onder de kleedjes.
Mijn man zei wel eens: “Im, ik denk dat ik Vrijdags maar met schaatsen door het huis ga, wil ik m'n benen niet breken.” Ja, het zeil moest glimmen.
Ik had het liefst dat er geen voetstap op kwam.
Er is veel veranderd en ik ben natuurlijk ook niet meer hetzelfde als vroeger.
Maar ik denk wel eens, waar is de tijd gebleven, dat een ieder nog 'z'n eigen straatje' schoon hield en dat er werd gevraagd...”Heb je al gedaan”? |
Scholstraat speelplaats langs de trambaan van lijn 11.
Collectie Muzee Scheveningen
Speultûn (Scholstraet en Dr. de Visserplên).
| Onderlest wazze we, mè' –femilie, mè'-klêne kindere, in 'n mederne speultûn.
Mar grôte grutte, wat 'ebbe die kindere 'n speultûg.
Ik vin sommegte toestelle wel levesgevaerlek en 't mot allemael zô 'ard gaen.
Daer ben ik iet zô op.
Je staet te kikke: zô zie je de kindere nog en zô benne ze verdwene om opiens te voorschên te komme ût 'n grôte slurref.
Eng 'oor.
'Êle 'ôge schommels en alles zô fel 'ekleurd.
Voor kindere meschien wel môi en ûtêndelek is 't taer om te doen.
Och 't is goed voor 'n mens om te wete wat t'r zô allemael te kôp is.
Ik weet nog de speultûn in de Scholstraet.
Daer von-ik, as kind- iet zô veul an.
Die zandbak was net 'n kôi; daer stapte ik iet in, voor gien geld.
Mên grôte broer was tan achter in de speultûn an 't voe'balle.
"Waerom gae je-'iet in de zandbak, Im?" riep tie dan.
"Omdà’- ik 't eng vin."
" Ik doch dat katjies 't fên vinne in 'n zandbak...." zee die dan plaegend.
'IJ wulde netuurlek dà'-ík lekker gong speule, dan kos-tie vorder voe'balle.
Mên grôte zus nam me wel-d’r-is mee in de bakschommel en oh, ze gong zô 'ôg dà'-ik t’r bekant ûtviel.
Dan mee naer de zweefmole; 'n dikke êzere pael in de midde en daer om touwe met 'oute latjies.
'Olle, 'olle, 'olle en dan zweve.
Viel ôk teuge.
Dan mar op te klêne schommel.
Daer zat je nog iet môi op of je mos t'r of.
Jae, as te tram - lên ellef - t'r langs kwam, dan was je beurt voorbij.
Laeter kwam de speultûn op 't Dr. de Visserplên.
Die von ik wel gezellig, mar toe'-was ik ôk weer wat ouwer en 't was t'r iet zô druk.
Geweun in de straet 'ebbe me wel-d'r-is om 'n lantaerenpael 'n touw 'ebonne om te schommele, mar daer was te lol gauw of.
Ien van ons vloog teuge de pael.
Dà'- was toen dus ôk levesgevaerlek, mar as kind zie je dat iet.
Dà's non voor kindere netuurlek net zô en dà’-zel altêd wel blêve. |
Onlangs waren wij met familie en kleine kinderen in een moderne speeltuin.
Maar grote grutten, wat hebben de kinderen een speeltuig.
Sommige toestellen vind ik levensgevaarlijk en het moet allemaal zo hard gaan.
Daar ben ik niet zo op.
Je staat te kijken, zo zie je de kinderen en zo zijn ze verdwenen om opeens weer te voorschijn te ko-men uit een grote slurf. Eng hoor.
Heel hoge schommels en alles zo fel gekleurd.
Voor kinderen misschien wel mooi en uiteindelijk is het daar om te doen.
Och het is goed voor een mens om te weten wat er zo allemaal te koop is.
Ik weet nog de speeluin in de Scholstraat.
Daar vond ik als kind niet zo veel aan.
Die zandbak was net een kooi, daar stapte ik voor geen geld in.
Mijn grote broer was dan achter in de speeltuin aan het voetballen.
“Waarom ga je niet in de zandbak, Im?” riep hij dan.
“Omdat ik het eng vind,” antwoordde ik.
“Ik dacht dat katjes het fijn vinden in de zandbak”, riep hij dan plagend.
Hij wilde natuurlijk dat ik lekker ging spelen, dan kon hij verder voetballen.
Mijn grote zus nam mij wel eens mee in de bakschommel en o, zij ging zo hoog dat ik er bijna uit-viel.
Ook mee naar de zweefmolen, een dikke ijzeren paal in het midden en daarom touwen met houten latjes.
Alsmaar hollen en dan zweven. Viel ook tegen.
En dan maar op de kleine schommel. Daar zat je nog niet mooi op of je moest er af…
Ja, wanneer de tram, lijn elf, er langs kwam, dan was je beurt voorbij.
Later kwam de speeltuin op het Dr. de Visserplein.
Die vond ik wel gezellig, maar ik was toen ook weer iets ouder en het was er minder druk.
Gewoon in de straat hebben wij wel eens aan een lantaarnpaal een touw gebonden om te schomme-len, maar daar was de lol gauw af; één van ons vloog tegen de paal.
Dat was toen dus ook levensgevaarlijk , maar als kind zie je dat niet.
Dat is nu natuurlijk met kinderen net zo en dat zal altijd wel blijven. |
Een wesp is de pieterman onder de insekten.
Like dit 557 Liked