Het verhaal van een toekomstig zeeman. deel 3
Op dat moment was de Jacinta gloed nieuw en de trots van Fleetwood en haar Marr rederij.. Het schip was met de laatste technologie uitgerust, met inbegrip van satelliet navigatie en een vis loep systeem. Hij gaf mij een rondleiding over het schip, vanaf de accommodatie tot aan de brug en in de machine kamer, waar hij mij de brandslangen liet zien en de brandblus- apparaten langs de wanden. Na een half uur zei hij dat hij nog een andere afspraak had, vertelde mij dat ik naar huis kon gaan en hem de volgende dag moest bellen. Hij vertelde me ook, dat ik vrij rond kon lopen op alle schepen van de rederij en als iemand mij zou vragen wat ik aan boord van de schepen deed, hen alleen maar hoefde te zeggen dat Billy Finn gezegd had, dat het oké was. Toen was hij vertrokken. Daar was de brandbestrijding en veiligheidsmiddelen les mee afgelopen, Ik was er niets wijzer van geworden Ik wist niet eens hoe ik een brandblusapparaat moest bedienen en hij vond het schijnbaar niet nodig, om het mij te laten zien. Ik dwaalde over de Jacinta meer als een uur rond, er was niemand aan boord en ik kan mij nog herinneren, toen ik op de brug stond, dat mijn gedachten op hol sloegen. Vanaf de brug kon ik de Dinas zien, een ander schip van de rederij, die kort geleden in het nieuws was geweest. Wat ik me er van kon herinneren was, dat er brand geweest was aan boord. De brand was opzettelijk aangestoken, kort na het vertrek van het schip, in een poging om het schip te laten terug keren naar de haven. Ik kan mij niet meer de bijzonderheden herinneren, maar de brand liep uit de hand en er waren slachtoffers. Ik dacht dat er twee man veroordeeld waren tot gevangenis straf. Zij waren niet uit Fleetwood afkomstig, maar de mannen die waren gestorven, waren dat wel. Ik kan me herinneren dat het een gesprek in het cafe was. Toen zij gered werden, waren zij al gestorven. De Dinas was op de sleephelling geweest en was na de brand gerepareerd.. Ik liep er heen en ging de loopplank op. Het was er druk aan boord en toen ik aan dek stapte, vroeg een man mij wie ik was. Ik zei hem... Billy Finn zei dat het in orde was. Het antwoord wat volgde was... De Rotzak. Maar wie ben jij nu eigenlijk.? Ik vertelde hem, dat ik naar zee zou gaan als een stagiaire in de machine kamer en hij begon te lachen. Hij zij mij... Het beste wat je kan doen is zo vlug mogelijk naar huis te gaan en om nooit meer hier terug te komen. Hij vertelde mij dat als olieman, je de laagste rang aan boord had en je ook zo werd behandeld. Misschien had ik zijn raad moeten opvolgen, maar ik was nu al zo ver gekomen en ik wilde nu niet meer afhaken. Ik ging weer terug naar het cafe, waar de anderen nog waren, en we gingen weer op weg naar huis. De volgende dag telefoneerde ik dhr, Finn. Hij zij mij... Ik heb een plaats voor je op de Josena. Zij zou op Vrijdag morgen naar de IJslandse visgronden vertrekken. Hij vertelde mij verder dat ik mij om 9 uur op Vrijdag morgen bij het monster kantoor moest melden. Dezelfde avond ging ik naar de pub “Vogel in de Hand “en vertelde mijn drie vrienden, dat ik zou gaan vertrekken, Iedereen zei dat ik gek was en zij hadden waarschijnlijk gelijk. De Josena was een zijtrawler van ongeveer 350 ton. Zij was ongeveer 25 jaar oud en had de meeste tijd doorgebracht met vissen op de IJslandse visgronden. Het was al Oktober en de winter zou spoedig invallen. Ik wist dat deze baan in de winter gevaarlijk was, maar op dat moment realiseerde ik mij niet hoe gevaarlijk. Op dat moment wist ik het niet, maar de Noord Kaap van IJsland is de meest gevaarlijke visgrond in de wereld. Ik hoorde jaren later, dat net drie jaar eerder, twee schepen uit Hull, een uit Grimsby en een uit Fleetwood verloren gegaan waren, allen in een maand tijd, in Januari 1968. Het was iets exceptioneel, maar het was wel iets wat kon gebeuren en ook gebeurd was. Een groot aantal goede mensen verloren hierbij het leven. Als matroos op een diepzee trawler had je waarschijnlijk het gevaarlijkste werk in de wereld. Statistisch was het twintig keer gevaarlijker dan het volgende meest gevaarlijke werk, dat van mijnwerker en honderd keer gevaarlijker dan te werken als bouwvakker. Ik wist op dat moment hier niets van, maar ik twijfelde er aan of het mijn gedachten zou hebben veranderd. Op Donderdag pakte ik mijn zeezak en vertrok naar Fleetwood. Dat was het... Ik ging naar zee. Ik kwam er in de namiddag aan en ik ging rechtstreeks naar het rederij kantoor. Ik vertelde de receptioniste dat ik met de Josena ging vertrekken. Zij zei mij dat ik een onderkomen voor de nacht moest zoeken. De goedkoopste plaats was de Mission, ( de Mission voor diepzee visserlui )en het was aan de overkant van de Havenstraat. Ik ging er heen en vroeg een kamer voor een nacht. Zij toonden mij de kamer en ik liet er mijn zeezak achter en ging naar de ontvangst ruimte. Daar was een cafe en ik ging er zitten en nam een kop thee. Recht tegenover mij zat een oude man en die zei...haal eens een kop thee voor ons. Ik kocht gelukkig een kop thee voor hem en daarna vroeg hij om een sigaret. Het was duidelijk dat het een gepensioneerde visserman was en hij vertelde mij dat hij veertig jaar gevaren had. Ik kon het niet helpen, maar ik dacht dat hij het niet echt liet zien, wonende in het zeemanshuis en bedelend voor koppen thee en sigaretten. Ik zag ook dat hij twee vingers miste aan zijn linker hand. Ik vertelde hem dat ik op de Josena ging varen en zijn antwoord was... Geef me een sigaret. Het was nog vroeg in de avond, te vroeg om naar bed te gaan en ik ging naar buiten voor een wandeling. Ik liep langs de pub “Het Wapen van Fleetwood” en herinnerde mij wat ik onlangs had gezien en was nerveus om naar binnen te gaan. Ik vond toch de moed en ging naar binnen voor een pint. Het was nog maar net zeven uur, maar de pub was afgeladen vol. Ik zat met mijn pint in een rustig hoekje. Er zaten zes mannen aan de dichtst bijzijnde tafel, zij waren al goed zat en ik kon het niet helpen dat ik naar hun conversatie moest luisteren. Het ging ongeveer als volgt... Het is een verdomde rotzak bij storm weer. Ik hoop dat al zijn weddenschappen op niets uitlopen. Hij steunt alleen maar op ezels, zo is het toch. De Rotzak. Zij waren het er allemaal over eens en het was over duidelijk dat zij het over de schipper hadden. En het was ook duidelijk dat hij niet aanwezig was, om hen te horen. Ik dronk min glas leeg en maakte nog een wandeling langs de dokken, De Josena lag in het Wyre dok, gereed om de volgende dag te vertrekken, Er lagen nog twee schepen langszij haar gemeerd en het was donker en kon daarom niet aan boord gaan., Ik wandelde weer terug naar het Zeemanshuis. Ik sliep die nacht niet veel, deels door opwinding en vrijheidsberoving en ook omdat er ieder uur of z, iemand de deur opende en met een toorts de kamer in scheen, waarschijnlijk om zeker te zijn dat ik alleen was. Ik stond om 6 uur op, nam vlug een kop thee en vertrok. Ik ging richting de dokken, In het visserij dok was het erg druk en het Wyre dok lag vol met schepen die zouden vertrekken. Er was nog een kleine kade waar de kust vissers hun vis losten. Ik hing er wat rond en keek naar de lossing van de kleinere scheepjes. Het werd al weer snel daglicht en ik ging op weg naar het kantoor van de Marr rederij.. De receptioniste vertelde me dat ik me bij het aanmonster kantoor moest melden en ik ging er weer van door. Het aanmonster kantoor was in het kantoorgebouw van de Fleetwood Visserij Schepen Eigenaars Vereniging en dat was ook de plaats waar je aan moest monsteren voor je schip. Het was vlak bij de dokken waar nu het Europoort Koop centrum is gevestigd Toen zal alles er heel anders uit. Het hele haven gebied was een grote bedrijvigheid en in het bijzonder de omgeving rond het aanmonster bureau. Het was rond 9 uur in de morgen, toen ik daar aan kwam. Ik stond een tijdje buiten te wachten en rookte wat en bouwde wat moed op om naar binnen te gaan. Precies tegenover het gebouw stond een groep van ongeveer tien man , die in een cirkel stonden. Zij gaven een whisky fles aan elkaar door en zij hadden allemaal al goed wat gedronken. Ik zag dat een van hen Mattie was, die ik een paar dagen er voor zonder veel ceremonieel uit de pub het “Wapen van Fleetwood” had zien smijten Zijn gezicht zag er nog steeds gekneusd uit. Zij stonden onder elkaar te kankeren en er bleken moeilijkheden te broeden. Ik gooide mijn peuk weg en haalde diep adem en stapte het aanmonster kantoor binnen. Ik liep naar de balie en vertelde dat ik voor de Josena moest monsteren. De man achter de balie keek mij ongelovig aan alsof hij wilde zeggen... Ik ken jou niet ! Hij vroeg mijn naam en toen ik het hem vertelde, keek hij op een lijst, lachte en zei... Teken hier !. Heeft u ooit het gezegde gehoord... Teken je leven weg . Nu, zo was het hoe ik mij voelde. Ik tekende met een erg onvaste hand. Nadat ik getekend had bleek hij te begrijpen dat ik nu een trawlerman was. Hij zei mij... Je hebt een bed nodig. Ziende dat ik hier niets van begreep, gaf hij mij een velletje papier en zei.. Ga hiermee naar de stores en vraagt om een bed. Ik dacht eerlijk dat hij mij voor de gek hield. Dat was, bleek later, een lang durende traditie te zijn geweest in de machinisten kringen, als je een nieuwkomer was. Ik dacht dat ik in de maling genomen zou worden. Wordt vervolgd Vreemdeling<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 18-08-2014 en 1160 keer gelezen
Like dit 861 Liked