Varen met Jagers op Vis. deel 2

Het zijn meestal grijze luchten deze richting uit en wij varen van de zon vandaan en de navigatie is meestal gegist bestek, geruggesteund door de radar en de richting zoeker, En we sturen op het magnetisch kompas , wat zich bevindt in het plafond van het stuurhuis, voor het stuurwiel. Als de “derde hand “ bij het vertrek van de Humber de koers uit zet in noordelijke richting, laat het alle vragen open voor de IJslandse visgronden of een reis naar de Noorse kust naar de Noordkaap en verder. Ik geef hem een copie van het weerbericht van Cullercoates Radio. De “derde hand “kijkt ongeintersseerd, Hij vertelt mij dat zij altijd naar de weervooruitzichten voor de scheepvaart van de BBC luisteren, maar dan moet het doorschakelen worden naar de luidspreker in het stuurhuis. Hij geef mij een grove uitleg wat er van mij verwacht wordt...... zoals afstemmen op de Radio Telefonie frequenties en gesprekken te onderscheppen tussen trawler schippers en marconisten. Ik doe het ook. Maar alles wat ik hoor zijn lui uit de omgeving van de Tyne en andere streken, die de wereld vertellen dat zij geen visje vangen. Het is hier goed mis en ik weet niet waarom ik nog hier blijf. Ik stem af op de 2226 Khz golflengte en wacht op een gesprek tussen twee marconisten is beëindigd. Daarna roep ik de helderste en duidelijkste op. Wanneer hij antwoord, vraag ik hem wat ik zoal moet doen als marconist op een trawler. En hij geeft mij een opsomming Hij is thuis stomend en hij vraagt mij naar de laatste “trips” Ik geef een brul naar de “derde hand “ en hij vertelt het mij. “Trips “zijn lijsten, gepubliceerd door de plaatselijke kranten, over schepen die vis hebben gelost op de ochtend afslag. De “Trips “geven een overzicht van de vangsten van ieder schip, wat zij aan wal hebben gebracht en hun besomming die zij gemaakt hebben, de visgronden waarzij gevist hebben en hoeveel dagen zij op zee zijn geweest.. Het lijkt we een mengeling van de voetbal uitslagen en de aandelen koersen, maar “trips “ zijn veel belangrijker dan deze. Ik ben plotseling nodig !. Ik heb inlichtingen die anderen willen weten. Schippers die thuisstomend zijn, zijn wanhopig voor meer kennis. Zij hebben inlichtingen nodig. Hoeveel schepen thuis stomend zijn voor een speciale markt dag en wat de markt doet.. Zij moeten een beslissing nemen, zal ik volle kracht blijven doorstomen om de Donderdag markt te halen of maar gewoon kalm aan doen en de Vrijdag markt halen. En het is dan de marconist zijn werk om de schipper van de nodige feiten en gegevens te voorzien. Meer schepen roepen mij op om bevestiging te krijgen of om leemten op te vullen in het verzamelde nieuws. Daarna sturen zij het weer door naar schepen die zich verder noordelijker bevinden op de rederij telegrafie, steeds in morse code. Andere schepen vertellen het weer door aan een ander en rond lunch tijd vandaag, zijn deze “trips“ een algemene kennis vanaf Kaap Fairewell op Groenland tot aan Kaap Kanin in Rusland, En dit gebeurt zo iedere dag als er vis in de afslag wordt verkocht. Wederkerig, geven marconisten geruchten door over de verschillende delen van de poolcirkel met betrekking tot de weersgesteldheid en de visserij verwachtingen. Maar zij geven nooit, nooit een hint over hun eigen vangsten of hun positie. En zeker ook al niet over de dag , waarop zij aan de afslag willen zijn. Visserlui zijn professionele gokkers. Ik ben nu een kleine speler in het wereld's grootste en meest gevaarlijke poker spel. Tussen de schepen die contact met mij zochten was ook de trawler Laforey uit Grimsby. Ik kwam in contact met haar marconist en het bleek later dat hij ook uit Manchestrer kwam, net als ik. Hij kwam uit het plaatsje Gatley, dat ik aan de kant van Cheshire. Ik kwam uit Abbey Hey, tussen Gorton en Openshaw... waar het geluid van de smeedhamers in de fabrieken dag en nacht te horen is. Van nu af aan, als wij contact maakten, deden wij dat onder de namen Abbey en Gatley. En we besloten dat wij samen een biertje zouden gaan drinken in de pub “ Het Kernpunt van het Heelal “ , als we tegelijk zouden binnen liggen. Aan boord zijn er geen douches of wasgelegenheden. De enige bron voor schoon water is de kraan in de kombuis, gevoed door een ouderwetse handpomp. Aan het einde van de eerste dag zocht ik een emmer en vulde het half vol met koud water. Daarna kleedde ik mij uit en probeerde mij te wassen en te scheren, voor ik in mijn kooi zou kruipen Terwijl ik me stond te boenen, stonden een paar matrozen in de deur opening van de mess-room uit hun stomende mok te drinken en stonden mij een poosje te bekijken. De volgende dag, herhaalde ik hetzelfde proces om dezelfde tijd. Deze keer stonden er meer bemanningsleden in de mees-room. Toen ik met mijn voorstelling begon, kwamen zij dichter bij en stonden mij als groep aan te staren. De volgende avond waren het al twee groepen. Een van uit de deur van de mess-room en de anderen vanuit de gangdeur. De oude matroos krabbelde op zijn hoofd en stond te piekeren, wat wel de oorzaak kon zijn van mijn vreemde gedrag. Hij kwam tot een oplossing en deelden dat de toeschouwers mee.......Grote vaart praktijk. Ik keek in een zee van verwonderden gezichten en ik realiseerde mij, dat ik de enige aan boord was, die het deed. De anderen hadden een donkeren huiskleur en meer haargroei op hun gezicht, wat iedere dag meer werd. De volgende morgen, toen ik mijn ontbijt nuttigde, kwem de bootsman naast mij zitten. Toby is op zoek naar je, gromde hij. Je zit in de problemen.! En dit is het verhaal van mijn leven. Ik bleef doorgaan met mijn brood en bacon te nuttigen. Ik dacht bij mij zelf... Je leeft maar eens. Ik hoor dat jij water aan het verspillen bent..... was Toby's geraas, toen ik het stuuthuis binnen stapte. Zijn vuisten waren gebald. Het was alleen maar om mij te wassen..... protesteerde ik. Wij wassen ons niet. Niet op mijn schip...ontplofte hij. Water is om te drinken, niet om te worden verspild door een of ander muffe rotzak uit de Midlands. Voor Toby was alles wat buiten Yorkshire vandaan kwam, uit de Midland afkomstig en wat bewoond was door leeghoofden, die geen snars verstand hadden van de zee. Maar over het water had hij gelijk. De Carthusian was slechts 462 ton groot, 178 voet lang en 27 voet breed. En zij moest voor 3 weken kolen meenemen en een lading vis, Er was niet veel ruimte meer over voor water, voor twintig man en voor 21 dagen. Mijn slaap plek bleek een uitsparing te zijn in het schot van de radio hut, iets meer dan 2 voet breed en 6 voet lang, wat boven het trapgewelf was gebouwd, naar de schipper's hut. De opening er van was ongeveer 5½ voet boven het dek. Ik stopte mijn reserve ontbijt in die ruimte. Nu moest ik zelf nog volgen. Dat betekende dat ik op een stoel moest gaan staan en mij aan een stalen handgreep moest vast houden, die aan het plafond was bevestigd, Daarna drukte ik mijn linker voet tussen de Radio Telefonie zender en de Gannet ontvanger en stopte mijn rechter voet in de slaapruimte. Ik had nu het punt bereikt, waarop ik niet terug kon keren. Echter met een ruk drukte ik mijn linket voet op en trok mijn linker been naast mijn been, wat reeds in het bed lag. En gedurende al die tijd lag het schip zwaar te slingeren en te stampen. Eenmaal binnen, wrikte ik mijn hoofd bij mijn lichaam, wat reeds in het bed lag, Maar de lol was al reeds begonnen. Mijn reserve ontbijd lag nu als een harde bobbel onder mijn voeten. En ik lag in een soort dwangbuis en ik kon niet naar onderen reiken. En ik kon niet gaan zitten, wat ik had slechts zes inches ruimte voor mijn hoofd. En er is ook al geen licht in. En ik wenste dat ik nu ergens anders was. En in de morgen, zoals een larve zich bevrijdt van haar pop, moest ik hetzelfde ritueel in tegengestelde richting uitvoeren.... en dat ook nog met een volle blaas. En dat dan gedurende 21 dagen.. Ik was gedoemd om in een doodkist te liggen, die vastgebonden was op de rug van een op hol geslagen mustang. En 21dagen lang zou ik het proces moeten doorlopen aqlkds van de doodangst bij een geboorte. De oude matroos zag mijn achteloos neer gegooide kleding ,toen hij zijn hoofd om de hoek stak om mij te wekken en gaf een schreeuw... Je moet altijd gekleed gaan slapen en hij vertelde mij later,... in geval je 's-nachts naar de reddingboot moet rennen. Dat soort dingen, pik je niet op in Manchester. De tweede dag op zee, stapt Toby het stuurhuis binnen en wrijft in zijn handen en zegt tegen de “derde hand “ ... Laat de sparks het leverhok zien.. Ik had mij hier ak op voorbereid, De jongens die ik bij het Marconi kantoor had ontmoet, hadden mij over levers verteld. En dat was ook de reden,waarom ik zeelaarzen en oliegoed had aangeschaft. Wordt vervolgd. Vreemdeling
<< Vorige Volgende >>
...home Geplaatst op 05-10-2014 en 1147 keer gelezen Like dit 820 Liked