Varen met Jagers op Vis. deel 8
Ik werd naar de Milyna gestuurd. Met haar tonnage van 416 ton, is zij zelfs kleiner dan de Carthusian. Mij kan het niets schelen. Zij is 15 voet korter en ik hoef dan de lever manden niet zover te slepen. De Milyna is even oud als ikzelf...negentien jaar oud. Je zal wel moeten aannemen dat alles aan boord kleiner zal zijn De radio hut is klein, maar er is de zelfde uitrusting in gepropt, als op de Carthusian . En het overblijvende vloer gedeelte, wordt ingenomen door een stoel. Het heeft meer weg van een gecompliseerde telefoon cel. Er is geen ruimte voor mijn matras. Ik slaap dan ook in een gezamenlijke hut met andere officieren. De officieren zijn, de stuurman, bootsman, de derde man, hoofd en tweede machinist en ik. De hut is beneden op het achterdek, onder het hekwerk, toilet en lever hok en boven het roer en de schroef. Om er te komen moet je een stalen ladder af, bij de kombuis en de deur naar de machine kamer. Op de bodem van de ladder, kom je in een patrijspoort loze ruimte. Het is de mess-room van de bemanning. Op dit schip is er geen ruimte voor een mess-room achter de kombuis. De kok en de koksmaat slapen in deze ruimte en ook de twee stokers. Hoe de kok dat voor elkaar krijgt, is mij een raadsel. Hij weegt 120 kilo. De bemanning slaapt in het voorin, zoals bijna op alle trawlers. Door een deur in de bemanning mess-room , kom je in het officiers verblijf. Dit is ook een patrijspoort loze ruimte. Een groot gedeelte van het vloer oppervlak wordt in beslag genomen door een tafel en volgens de ontwerpers in de vorm van het achterschip..... met aan drie zijden een bank. Er zijn zes nauwe ruimten rond de wanden, net ruim genoeg voor je reserve ontbijt in op te bergen, .......maar het zijn onze kooien. De kooien zijn uitgerust met schuif deuren, zodat de bewoner niet door de hut wordt geslingerd, als het schip zwaar te keer gaat. De kooien van de hoofd machinist en de stuurman hebben nog een dwarsschot, wat kleine bergplaatsen vormen om spullen in op te bergen. De twee mess-rooms worden door een kolenkachels verwarmd. Als het tijd is om te gaan slapen, klauter in mijn kastje in en sluit de deurtjes. Er is geen verlichting in de kooi, Ik lig tegen het metaal van de huidplaten, met de vriezende oceaan aan de andere zijde. Ik ben op leukere plaatsen geweest. Condens loopt voortdurend langs de huidplaten. Bij het opstaan lijkt mijn matras op een nat biscuitje. Mijn eerste werk voor iedere wacht is om naar de machine kamer te gaan en mijn matras over de ketel te hangen ,om te drogen. De Milyna is een goed zeeschip. Zij is een kleine danseres. Zij neemt iedere hindernis.. Zij volgt het ritme van de golven... er overheen en duiken... er overheen en duiken.. Maar wanneer het boven kracht acht komt, dan krijg ze van die zware klappen Zij gaat er met volle kracht tegen in.. Het lijkt veel op een fiets die tegen een stenen muur rijdt , met een snelheid van 10 mijl per uur. Dat gebeurt wanneer zij haar kont in de lucht steekt, met het roer boven water en met een doorslaande schroef. Met de zwaarste klappen houden de huidplaten zich wel op haar plaats, maar zij ruimt wel de tafel voor ons af. Maar het mooiste is, dat zij ons eerst waarschuwt, Zij deint eerst wat. Het lijkt wel op tap-dansen. Maar dan... Jongens , hou je vast. De schipper aan boord van dit schip is Ernie, een grote sterke man, met ogen die bij je binnen dringen vanonder een pet. Hij is een legende.. Een van de verhalen die ze over hem vertellen is, dat tijdens de oorlog er een konvooi samenstelling was in de Bridlington baai. Iemand zag dat er een Duitse mijn naar de schepen dreef. Zonder een moment na te denken, dook Ernie over boord, zwom er naar toe en hield de mijn tegen, tot de marine arriveerde. De schipper is een man van weinig woorden, De stuurman vertelde mij dat op de eerste dag op zee.. Dat was, voor dat Ernie voor het eerst op de brug kwam.. Toen Ernie op de brug kwam, vond ik de woorden van de stuurman erg overdreven. Ernie is niet een man van weinig woorden het is een man van slechte twee woorden..... garn-fuck ( het kan mij geen donder schelen ). Voor mij is het een soort van code. Het betekende feitelijk.. Jij kunt van mij de kolere krijgen. Als je niet op hoepelt... sla ik je weg. Het maakte niet uit wat ik hem gaf, scheepvaart waarschuwingen, zakelijke berichten, trips, informatie met betrekking over de visserij, peilingen... ieder persoonlijke zaak werd beantwoord met “garn-fuck”. Het werd weer een reis naar de Witte zee. Dan is 21 dagen op zee. Ik had gehoopt dat het een reis naar IJsland zou worden, Dat zijn maar achttien zeedagen of minder. Drie dagen meer op zee lijkt niet veel, maar als je slechts twee dagen binnen ligt, zijn minuten kostbaar. Het radiowerk en de lever werkzaamheden zijn hetzelfde als op de Carthusian. Een plus punt voor Ernie is, dat ik echt zes uur vrij van wacht ben. Maar de winter is in aantocht en het weer kan slechter worden. Wij bevinden ons nu bij Moermansk en het stormt. De golven zijn huizen hoog. Als wij bij IJsland of Noorwegen hadden gevist, hadden we een fjord binnen kunnen lopen om opperte te zoeken , tot het weer verbeterde. Maar de Koude Oorlog is er de oorzaak van dat de Russen ons niet laten binnen lopen. Het kan niet schelen hoe hard het waait, zodra we binnen een mijl van de territoriale wateren zijn, komt er een kanonneerboot naar buiten. Wij proberen dan onze positie over de grond te handhaven door te liggen steken. We sturen tegen de zee en wind in, zolang als wij kunnen, met net genoeg vaart, dat we veilig kunnen sturen. Als we te ver zijn opgestoken of de mogelijk er is dat we in gevaar komen, laten we ons terug drijven en zetten de machine stil. We liggen nog steeds te steken en het weer is zo slecht geworden dat de stuurman en de bootsman de schipper behulpzaam zijn in het stuurhuis, Een matroos staat aan het roer en iedereen houdt zich ergens aan vast. Ik zet automatisch de ontvanger aan en voeg mij bij de anderen en ik sta vast geklemd in de doorgang naar de radio hut. Niemand spreekt. Wij varen tegen een golf omhoog, wat wel een berg lijkt. En zien de lichten van de andere schepen ver onder ons. Dan zitten we in een trog ... in een dal van zwart water. Het schip maakt slagzij. Zij blijft zo liggen....krakend en steunend. De stuurman geeft een gil...Als haar stabiliteit goed is , moet ze terug komen. Ernie gromt. Bij de toon van zijn stem denk ik, dat er dan wat hapert als zij het niet doet. Gelukkig, ze komt weer recht. Maar ze maakt weer slagzij. Mijn hart staat bijna stil. Weer een schreeuw van de stuurman...... kan ze maar terug komen. Ernie gromt weer. Ze komt weer terug ......en weer maakt ze slagzij en nu is het de roerganger die schreeuwt.....kan ze maar terug komen. Het lijkt wel een magische formule. Iedereen barst in lachen uit en de spanning is verdwenen. De stuurman is niet de enige die in God geloofd. De bemanning vertelde mij dat één van de jongere matrozen, ook schiet gebedjes bidt als de toestand precair is. We horen steeds harde klappen en het schip kreunt onder het gewicht van het water. De jonge matroos draait zijn rug naar ons toe en buigt zijn hoofd. We stonden eens in de gang met een groepje te roken, toen het schip een opduvel kreeg. De kok en de koksmaat kwamen gillend uit de kombuis gestormd ... het water loopt naar binnen via de ventilatoren. De bemanning knikt naar mij en de jonge matroos. Hij draait zich weer om en buigt zijn hoofd. Het lijkt er op dat zij weten wat hij doet. Ik trek mijn wenkbrauwen op,..... mijn gepaste minachting tonend over zulk slap gedrag. Ik doe er geen moeite voor om hen te vertellen .dat ik ieder uur, mijn verbond met God, de duivel en Neptunus hernieuw... als zij mij heelhuids terug kunnen krijgen in Manchester..... ik nooit zal zweren dat in nooit meer zal drinken of sex te hebben , gedurende mijn verdere leven. Wordt vervolgd. Vreemdeling<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 05-10-2014 en 1182 keer gelezen
Like dit 831 Liked