De Vis Wordt Duur Betaald deel 2
Hoofdstuk 1 Over de Zee en de Schepen.
Toen Ernest Bevin zei, dat het eiland gebouwd was op kolen en omgeven was door vis, heeft hij nooit kunnen bevroeden, hoe het hedendaagse Engeland er uit zou zien.. Wel geen land, wat van honger om kwam, maar een land , waarin de meeste mijnen waren gesloten, de meeste van haar territoriale en verre wateren waren verdwenen en zoveel van haar visvangst had opgeofferd op het altaar van “Europa “, dat het meeste van de vis, die wij ooit voor ons zelf vingen, nu geïmporteerd wordt. De inkrimping van de visserij is groter dan in de andere wezenlijke industrieën, zoals de textiel, staal, scheepsbouw, machine bouw en auto industrie, waarop de Britse industrie sterkte en de manier van leven van haar mensen, was gegrondvest. Dit is het verhaal van de zwaarste en de gevaarlijkste, van de verloren gegane industrieën,..... de verre visserij,...... in vergelijking met haar voor oorlogse vertoon, toen het meer dan twee derde van de Britse witvis ving,...... tot aan haar bedroevende inkrimping.. Het verhaal wordt door de visserlui zelf verteld, een uniek ras, groot gebracht in de besloten visserij gemeenschappen van de drie grote trawler havens van Fleetwood, Grimsby en Hull., Waarschijnlijk tien duizend visserlui in de vijftiger jaren, terug vallend tot net iets meer dan zeven duizend in de late zestiger jaren, maar met tien keer meer van dit aantal, afhankelijk van hun inspanningen en hun vangsten. Het is een helden roman van de werkende klasse, Niet over hun werkkracht, ofschoon er minder controle was op hun werk, want visserlui werkten in een bijna feodale industrie en bij gevaarlijke omstandigheden.. Maar op zee waren zij hun eigen baas, een team van kameraden, samenwerkend voor een gezamenlijk doel, om het maximale aantal vis te vangen, in de kortst mogelijke tijd. De visserij toont de meest misbruikte Britse werkman op zijn best. Moed, bekwaamheid, kameraadschap en vakkennis, tegen de vijandige elementen. De visserlui hadden weinig onderwijs genoten en waren niet goed opgeleid. Hun houding zou nu worden afgedaan als chauvinistisch, of zelfs van een agressieve werk klasse. Zij leerden hun vakbekwaamheid bij hun werk, onderwezen door andere vaklui. Schippers, klommen in rang omhoog en scherpten hun jagers instinct aan en zij wonnen, ofschoon tegen moeilijkheden, omdat iedere schip een team was, waar iedereen elkaar kende, hun sterkte en zwakheden. Iedereen was afhankelijk van de ander. De matroos was eigenlijk even goed als zijn schipper. Uiteraard, in een beroep waar talent kon opklimmen en wat ook gewoonlijk het geval was.. De matroos werd ook vaak zelf schipper. De visserij was een hevige competitie, van iedereen tegen anderen, met een hechte in stand gehouden samenleving en een team vakmanschap.. Op zee waren visserlui een team, aan de wal waren zij een gemeenschap. Deze combinatie maakten visserlui uniek. Niet alleen als eenling, maar ook als vrienden, jagers maar ook werklui. Trots, maar ook een wereld trotserend , die zij, zoals zij het voelden, de neus voor hen ophaalde.. In hun woonplaats en in de media varieërden hun behandeling, tussen romantische bewondering en sociaal minachting. Zelfs hun mede stads genoten wisten bijna niets over de harde realiteit van hun leven en nooit respecteerden zij hen genoeg, of hun verrichtingen. Visserman is hun verhaal en van de werkgelegenheid die zij lief hebben..maar wat zij nooit genoeg lief hadden Want het behandelden hen als slaven en dankten hen uiteindelijk af en lieten hen vallen, mannen die hun leven hieraan hadden gegeven. Werkgemeenschappen zijn economisch en worden bestuurd. De visserij was het ook Maar het was ook gedeeltelijk een liefde verhouding, deels een avontuur op de grote wateren en deels een sociologische kroniek, van een unieke manier van leven, die wij nooit meer terug zullen zien.Reacties Je wordt geboren als visserman.. Het is moeilijk voor u, om dat te geloven, maar je had het zout al in je bloed zitten. Je was visserman of je was het niet. Het is moeilijk te verklaren aan iemand die het nooit heeft meegemaakt, maar je wist het verschil niet. Als je de school had afgelopen, ging je naar een trawler. Je wist niets anders. Je had nooit over iets anders gedroomd.. De vrienden , waar mee je op school had gezeten en die aan de wal werkten, waren iedere avond thuis. Dat realiseerde je, jezelf niet. Je maakte een reis, kwam gelukkig terug na alles wat er was gebeurd en je ging weer terug naar zee.. Het leek er wel op, of je een slaaf van de zee was.. Je was visserman, of je was het niet. Er was niet zo iets als “half bakken “. Een heleboel mensen net als ik, gingen van school af en dachten.... Oh, ik wordt visserman. Na de eerste reis kwam je terug en dacht ...... Oh, ik kan dat nooit volhouden ! Het kost mij mijn leven. Ik ging weer terug en ik hield er van. Zelfs echter ging ik door na drie dagen. Geen slaap, niet wassen en nergens heen kunnen gaan, dan naar het toilet, geen contact met thuis, geen radar, geen radio verbinding, Ik hield er van.( Don Jacombe- Grimsby )
Het is verslavend. Als je op zee bent, wil je thuis zijn. En als je thuis bent, wil je op zee zijn.. Het is de enige manier, om het jullie uit te leggen. Het is verslavend. Het was een verschrikkelijk, verschrikkelijk hard leven en ....zelfs als schipper, Je hoefde nooit te vragen , om iets te laten doen wat je gedaan wilde hebben. Maar aan het einde van de dag, als je het niet deed, zou een ander het wel doen. ( Don Lister- Grimsby
Wat konden zij anders doen. Zij gingen vissen. Zij verdienden een hoop geld en zij werkten erg hard is allerlei soort omstandigheden en zij wisten niets anders. Zodra zij de school hadden verlaten, zaten zij al als koksmaat op zee. Dek leerling was hun streven Zij wilden niets anders doen dan visserman zijn. Sommige van hen werden zelfs schipper en verdienden een hoop, zwaar verdiend geld. Maar ook niet allemaal. Deze knapen verdiende geld, omdat zij niet de kans hadden om wat anders te doen. Als je goed was in je werk, had je geen problemen. ( Charlie Board- Grimsby)
Ik kwam thuis en ik dacht dat het het mooiste ding was, als er gesneden brood op tafel kwam., maar visserluit hebben de gewoonte om het normaal te vinden. Ze zetten je weer met beide benen op de grond. Wie denk je wel dat je bent ? Hou je kop en praat er niet meer over, tot je je vak kent.. Maar er waren heel veel keren, dat ik bij mij zelf dacht... Ik ben toch een man. Zelfs, ofschoon je nog maar een jonge knul was, moest je mannen werk doen. Je dacht dan... Ik ben een man . Ik dacht vaak bij mijzelf dat deze mensen niet de dingen deden, die ik deed en dat ik het had gezien. Het duurde gewoonlijk niet lang, maar er was iets magisch in ons werk, om mannen zo ver te krijgen dat zij reis na reis, maand na maand, jaar na jaar, terug kwamen.. Ik heb het nooit kunnen begrijpen, maar er was wel iets ( Ray Smith- Grimsby )
Ik ging voor de kameraadschap. De was groot onder elkaar. En zeker, als je een vaste bemanning had. Je kende elkaar en er werd wat te gek gestoken, met bemanningen van andere schepen. De kameraadschap was geweldig. ( John Pickett- Grimsbt ) Je moest wel meeleven met elkaar want het was een bedrijf tak op zich. Ik denk niet dat mensen zich dat realiseerden. Ze praatte over mijnwerkers en visserlui als zijnde een zelfde soort mensen. Maar de mijnwerker lag iedere nacht in zijn bed en hij kon na zijn werk naar de plaatselijke pub gaan voor een biertje.. De visserman had deze mogelijkheid niet en leefde in miserabele omstandigheden. Ik bedoel hier mee, dat ik weet wat schepen zijn en ik ken de praktijk en in het bijzonder de vroegere periode, toen wij nog in het voorin moesten slapen en de kombuis en de mess-room op het achter dek waren. En ik kan mij nog heel vaak herinneren, dat het niet mogelijk was, om van het voorschip naar het achterschip te gaan, om wat te gaan eten, door de golven en de vreselijke weer omstandigheden. En maar niet te spreken over de slachtoffers die overboord spoelden, die het toch probeerden. ( Gordon Cockerill-Grimsby. )
Wanneer je thuis kwam, waste je je handen met Dettol en zeep en in sterk soda water.. Aks je verwondingen had opgelopen door visgraten, stopte het, zodat het niet zou gaan ontsteken. En je raakte zo ook de lucht kwijt, want je handen stonken een uur in de wind. Je ging 's-avonds naar het Gaiety dans paleis en je begon het warm te krijgen en je handen gingen zweten. Mensenlief, wat stonken je handen. Je kon altijd vertellen als je met een meisje danste, dat zij in een rokerij werkte, want haar haar stonk altijd naar rook. ( Joe Linfitt- Grimsby )
Je was het gewend om weer aan boord terug te gaan en iedereen had een rot gezicht. Je ging de stores in, Coalbridge of het Red House of Dobbies en je kocht nog wat spullen die je nodig had....allemaal chagrijnig... stoomden uit... maar zodra wij Spurn Point gepasseerd waren, was alles weer gewend. Wanneer ik op zee was, was de enige keer dat ik mij echt rot voelde, het moment dat we de trawl in de zij moesten sjorren, bij het thuis stomen.. Ik voelde mij altijd wat depressief, wanneer wij thuis kwamen. Ik weet niet wat de oorzaak er van was. Je passeerde altijd trawlers. Als je thuis stomend was, passeerde je trawlers, op de uit reis. Gewoonlijk zeiden zei dan tegen mij....Geluk vogel,, zij is thuis stomend. En ik antwoordde dan ..... Nee, zij is niet thuis stomend. Zij gaat weg ....om thuis te komen. En we gaan naar huis,,,,,, om weg te gaan. ( Les Bowden- Grimsby )
Wat mij altijd bezig hield, waren de gedachten aan thuis..... wat een goede tijd je had, als het schip binnen lag. Als je getrouwd was en een gezin had, dan was dat de hoofdzaak, waar je aan dacht. Dat was, waarom je het deed.. Vaak had je perioden waarin je wilde zeggen... Kap er mee , het is genoeg geweest. Maar de gedachten aan je gezin, hield je op de been. ( Peter Wright Wilson Fleetwood )
Aan boord van een trawler heeft iedereen zijn eigen werk. Je hebt niemand achter je staan die zegt...... Doe dit of doe dat.! Je hebt een bepaald werk te doen als je eenmaal matroos bent. Je weet , hoe je het moet doen. Wat je moet doen en hoe het gedaan moet worden, En je doet het ook. Je bent te veel aan elkaar verbonden, iedereen blijft bij elkaar, Het is...... .. één voor allen en allen één. Op de koopvaardij is er veel klasse verschil. Als je op een trawler vaart, oke... de schipper en de stuurman hebben meer verantwoording, maar je bent tezamen één groep. ( George Brown-Hull )
Het was de hardste bedrijfs tak. Het was hun leven. Je accepteerde het en je wist altijd dat er een andere “geliefde “was... het was de zee. Frank zei soms iets, als wij aan dek kwamen en door de sluizen gingen, toen er stakingen waren en meer van dat soort dingen. Hij zei dan..... Laat dat allemaal achter je. Het was een......liefde – haat relatie. Ik zei gewoonlijk altijd...... dat het net zo was als bij de Lorelei , want je weet , dat de zeemeermin ze terug riep. Eén ding is zeker .... Hij is aan de wal begraven. Hij heeft geen zeemansgraf. ( Josephine Gibney . Cleethorpes )
<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 17-10-2014 en 1180 keer gelezen
Like dit 841 Liked