De Vis Wordt Duur Betaald deel 12
De Vreemde Dood van de Verre Visserij. Het verlies van de visgronden bij IJsland, stond garant voor de dood van de bedrijfstak. De visserij in de verre wateren, stierf niet meteen met een klap, maar door een zucht van de bankiers, die zich afschermden, de Regering die je verlinkte en de Europese Unie die het verhinderde, dat er enige gedachte aan herstel zou zijn. De rest van de wereld volgde IJsland, bij het aannemen van een 200 mijl limiet en bouwden een sterke visserij branche op in die wateren. In de E,E,C echter, hechtte de Gemeenschappelijke Visserij Beleid zich aan elkaar, voor dat Engeland toetrad, voorkomend dat vis een gewone hulpbron was, waarbij iedereen toegankelijk was. En toen wij de 200 mijl limiet instelden bij de Visserij Limiet Acte in 1976, konden wij de Russen uitsluiten en iedereen binnen de E.E.C., maar geen Europese deelnemers. In wederdienst voor het leveren van drie kwart van de E.E.C. Pool, werd ons een achtste van de vangst in waarde toegewezen, nauwelijks genoeg om een krachtige visserij industrie in stand te houden en zeker niet genoeg om Engeland te permitteren een vissersvloot op de bouwen, zodra de grote schepen van de verre visserij, nergens anders meer heen konden. Sommige reders, zoals B.U.T, bleven vissen tot in de tachtiger jaren, maar met verminderde visgronden en minder vangsten. Sommige reders, zoals Consolidated Trawlers, waren geruïneerd. Een paar kozen er voor om met kleine seine-net schepen door te gaan en zij waren de enige overblijvers in Grimsby en Fleetwood. Een handvol rederijen onder familie beheer, zoals Marr en de Boyd Line, bleven door gaan met vissen in de verre wateren waar zij konden vissen, in een toenemende, aan regels gebonden wereld.. Als groep, kregen de eigenaars uiteindelijk compensatie. Sommige frauduleus door schepen te claimen, die reeds uit de visserij waren gehaald en winstgevend waren verkocht of schepen vol gezet met vistuig om in de Noordzee te vissen, voor een honderd dagen regeling. De meesten nemen het geld en waren vertrokken. Maar de visserman kreeg niets. Fred Peart. Minister van Visserij in 1976, beloofde compensatie, omscholing en decentralisering, maar niets er van gebeurde. Grimsby en Hull kregen een ontwikkeling status, want voor verkiezingen zaten er aan te komen, maar de visserlui waren op drift geslagen, zonder een ontslag regeling of compensatie en waren nu gedoemd om te worden aangemerkt als losse arbeidskrachten in een industrie, die hun had behandeld als slaven. Het verraad was buitengewoon gemeen, omdat dat zij, die hun baan waren kwijt geraakt, als het resultaat van politieke beslissingen, buiten hun controle, welgeteld aan het einde niet meer dan 5000 personen waren, zodat de kosten voor een goede oplossing minimaal zou zijn geweest. Sommige visserlui en in het bijzonder in Fleetwood en Grimsby, gingen door met vissen met seine- netten of met in span trawlen, wat voor een bepaalde periode erg lucratief was. Anderen gingen aan de slag in de supply werkzaamheden in de Noordzee of werkten als zet- schipper op Spaanse schepen en op een toenemend aantal schepen onder vreemde vlag van het Britse scheepsregister, Een enkeling ging vissen in Australie, Nieuw Zeeland, Spanje of Africa. Overal waar maar banen beschikbaar waren. Maar de meesten bleven aan de wal, werkloos of in een of ander slecht betaalde baan. Hun toekomst en hun inkomen, evenredig verminderd. De arme, verdoemde lotgenoten van de visserij bedrijfstak, werden aan de wal achter gelaten.. Het was niet voor 1993, dat zij zelfs een minimum betaling kregen voor hun baan verlies, na wijs en legaal werk door Humphrey Forrest van het Humberside Wet Centrum, wat aantoonde, dat zij legaal te werk waren gesteld en dat zij geen losse arbeidskrachten waren. Zelfs toen nog, kregen zij die niet konden aantonen dat zij twee jaar in dienst waren geweest bij één reder. Niets En voor ander compensaties, heeft nooit iemand iets ontvangen. Niet, zoals de bekende mijnwerkers, de arbeiders uit de staal- en de auto industrie, hadden gekregen. Zij waren als visserlui te werk gesteld geweest !. De Reders Vereniging had gewoon pensioen en vakantie geld ingehouden. Zij waren van reder naar een andere reder overgeplaatst, naar eigen dunk of door de reders zelf. Nu, de reders vereniging die hun leven en hun werk vooruitzichten hadden beheerd, hadden wijselijk hun daden verwoord, dat zij losse arbeidskrachten waren. Uitgezonderd, de visserlui die voor een reder twee jaar onafgebroken hadden gewerkt, werden geacht in vaste dienst te zijn geweest. Reacties Toen het einde kwam, zat ik op een van de laatste trawler die naar IJsland waren geschopt, waar de IJslandse Marine schepen zeiden.... Om zeven uur morgen ochtend moeten alle Grimsby schepen zijn vertrokken en anders brengen wij jullie tot zinken. Om vijf minuten voor zeven stoomden wij allemaal, met elkaar, de IJslandse wateren uit, en ik zat op een van de top verdienende schepen, waarvan de trawlers eigenaars dachten..... Wij zullen jullie in de vaart houden, zolang als wij kunnen. En wij vertrokken naar de Witte Zee en op het einde deden zij hetzelfde in Noorwegen, wat de IJslanders ook hadden gedaan.. De Noorse Marine viel ons aan en de visserij stopte. Wij gingen naar Beren eiland en probeerden daar om met vissen te beginnen. Maar de Marine volgden ons ook daar, Ik denk, dat ik op mijn laatste reis ongeveer 28 dagen op zee was en we hadden slechts 300 kits vis aan boord.. Wij kwamen binnen en wij hadden allemaal bij aankomst schulden en de rederij zei ... Sorry, heren..., dat was het. Gegroet.. Toen ik vroeg waarom, wat is er gebeurd ? Kreeg ik als antwoord......... Waarom, omdat jullie niet meer naar zee gaan. En ik vroeg hoe het zat met de ontslag betaling, en kreeg ik als antwoord.... Jullie zijn zoals losse arbeiders ! Er is niets voor jullie.. Ik vroeg hem..... Hoe kan ik een losse arbeider zijn. Ik betaalde mijn verzekering, ik betaalde belasting, ik betaalde ieder ander ding wat ik betalen moest, wat ook al de mensen aan de wal moesten betalen. En het antwoord wat ik kreeg was vrij simpel..... Nee. Zo is het !. Twee of drie leden van de bemanning stonden buiten het kantoor te wachten en vroegen de grote baas te spreken boven in zijn kantoor, maar zij lachten ons gewoon uit. Ga weg... wij willen jullie niet meer zien. Hier is het afgelopen.. Zo stapte ik naar het Arbeid Bureau. Ik dacht, dat het al de volgende dag was, dat ik daar heen ging en ik tekende voor de werklozen uitkering en ik vroeg aan de knaap achter de balie.... Hoe kunnen wij ons ontslag uitkering krijgen ? Het antwoord was..... Sorry maat, je bent een losse arbeider. Dat was hem gezegd door de trawler eigenaars, omdat tegen ons te zeggen. Tom Jacombe- Grimsby. Om in de E.E.C te gaan, zoals Engeland er toen voor stond, was van uit het oogpunt van de visserij,slecht nieuws voor de visserij. Toen landen hun limieten uitbreidden tot 200 mijl,. Als Engeland in staat was geweest, hetzelfde te doen, hadden wij een lijn getrokken door de Noordzee en het Kanaal en waren wij 200 mijl de Atlantische Oceaan ingegaan en konden wij 66 % van de totale E.U. vangst hebben gehad. Nu hebben minder dan de helft gekregen, maar 31%.. Vanuit dit oogpunt gezien, is er geen twijfel mogelijk, dat de Britse visserij erg te lijden had van de toetreding tot de Europese Gezamenlijke Markt. Achteraf gezien is er geen twijfel en ook, als wij goed onderhandeld hadden, wij het anders gedaan zouden hebben en dat was en is in mijn opinie, slecht nieuws voor de Britse visserman. Wij konden niets doen tegen andere landen, die hun limieten hadden vergroot, maar er is geen twijfel,dat het toetreden van Engeland tot de Gezamenlijke Markt, slecht nieuws was voor de visserij. Frank Flear- Grimsby Toen Engeland toetrad tot de Gezamenlijke Markt werden wij betrokken in een 10 jarige ruzie om uit te zoeken de onopgeloste problemen van de Gezamenlijke Visserij Beleid en terwijl deze ruzie door ging, werd voor ontmanteling van de schepen betaald. De E.E,C.,had de verantwoordelijkheid om te onderhandelen over visserij mogelijkheden van haar diep water vloot en praktisch werd er niet over onderhandeld. Zo bloedde deze bedrijfstak dood en het was een hopeloze traumatische situatie.. De banken besloten dat de bedrijfstak opgeofferd moest worden en keek toe, welke veiligheid zij konden krijgen en tamelijk onnodig zetten zij rederij na rederij in liquidatie en wij zelf waren absoluut geraakt en stopten en ik voelde mij nog al bitter over de tien verloren jaren. Ons werd gezegd zich te gedragen en in lijn te blijven en alles zou goed komen. In mijn opinie was er een moedwillige beleid binnen het Gemeenschap Geld, dat als zij konden, zij de bedrijfstak zouden wurgen, de diep zee visserij industrie te beschouwen als niet bestaande dan in de tijd dat het Gezamenlijke Visserij Beleid was overeengekomen, dat erg lage ontmanteling toelagen betaald moesten worden. Tom Boyd – Hull. Ik ontmoette Lord Peart, maar hij leek iedere keer als ik hem in Grimsby ontmoette, wel kwaad. Toen Silkin kwam, nam ik hem mee langs de havens. Het leek er wel op dat ze kwamen, luisterden en om dan alles domweg weer te vergeten, zodra zij weer terug gingen. Ik dacht dat Silkin en zijn groep beter geluisterd zou hebben, maar ofschoon zij een beetje interesse toonden in de visserij tak, zij er verder helemaal niet in geïnteresseerd waren. De visserlui waren gelukkig, met het krijgen van een beetje ontslag vergoeding. Het leek er wel op, dat de Regering wachtte, tot zij allemaal gestorven waren, voor zij het aan hen wilden geven.. Er zijn dingen, waar ik nu niets meer om geef. Toen ik voor de eerste keer aan de wal kwam, zong ik uit volle borst en liet mijn stem horen. Ik werd voor diverse programma's uitgenodigd en ik vertelde mijn verhaal aan iedereen. Ik zei in mijn programma's, dat de Noordzee was verkracht en dat wij hiervoor moesten boeten.. En dat is, wat er is gebeurd. De Noordzee was aangerand. Don Lister- Grimsby Er werd ons weleens verteld, dat zij ons schip zouden opleggen.. Zij vertelden ons, dat wij ongeveer een dag of veertien in de haven zouden blijven, want er zouden nieuwe vis quota's worden uitgegeven. Op dat ogenblik vond ik dat het schitterend was. Nieuwjaar thuis, het kon niet beter.. Veertien dagen gingen voorbij. Het werden drie weken en ik was, of wel elke dag aan de haven of ik belde het kantoor, om te horen of er nog wat nieuws was over een schip. maar ik werd steeds maar aan het lijntje gehouden. Na meer dan drie maanden thuis te hebben gezeten, zei ik tegen mijn vrouw, dat ik dacht, dat wij wel niet meer zouden gaan varen.. Wat er aan quota was, werd steeds aan dezelfde trawlers gegeven en zij lieten de zijtrawlers zonder iets. Er was niets voor ons. Zo simpel was het. Wij zouden niet meer naar zee gaan. Deze eerder genoemde twee weken, werden nu voor altijd. Ik voelde me er rot over, want de laatste drie of vier jaar hadden wij het net wat beter gekregen. De visserij markten waren verbeterd en je kreeg nu loon naar werken. Het was aanvoeren en er was vraag naar. Er was weinig vis, dus de prijzen liepen op. Je kwam na een reis met een hoop vis minder binnen, maar je besomde was twee of drie maal zoveel. Ken Robertson- Hull. Ons werd niets verteld, wat er gaande was. Zij hielden allemaal hun mond. Wij monsterden nog steeds op een schip en gingen naar de haven om te vragen, wanneer wij nu eindelijk zouden vertrekken en er werd ons alleen maar verteld..... Oh, wij weten nog niets ! Niemand vertelde ons iets.. De enige die niets wisten , waren de trawler bemanningen. Zo wist ik niet eens meer, wanneer mijn laatste reis was geweest. Ik ging naar het Midden Oosten voor een Amerikaanse maatschappij. Drie maanden op en drie maanden af. Maar houdt wel in gedachten, dat ik een trawler schipper was, Ik ging drie maanden weg, kwam weer thuis en ik ging naar de haven om te vragen wat er stond te gebeuren en........ zij wisten niet eens dat ik weg geweest was. En zij wisten nog steeds niet, zo vertelden zij mij, wat er stond te gebeuren. Jack Tripp- Hull. Iedere keer als ik van zee weer thuis kwam, ieder schip wat ik binnen bracht, werd er mij gezegd....... Als je naar het kantoor gaat om je geld te halen, kan het zijn, dat het schip verkocht werd. Wij wisten het niet.. En de meeste keren, als ik naar het kantoor ging, was het zo. Je moest afmonsteren, want het schip was verkocht. Naar mijn gedachten, was dat niet mijn schuld. Het schip besomde goed en toch werd het schip verkocht.. En natuurlijk, kregen zij er goed geld voor, de rederij dus, maar wij zagen er niets van. Op dat moment realiseerde je niet, wat zij aan het doen waren. Het was pas veel later dat ik tegen mijzelf zei..... Wij hebben er genoeg van ! Als een mijnwerker geen werk meer had ,omdat de mijn dicht ging of een firma zijn mensen moest ontslaan omdat de firma zou sluiten of gecomputeriseerd werd, werden deze mensen hier voor gecompenseerd. Mijn zwager werkten jaren niet meer in de haven, maar hij kreeg merkwaardige genoeg, £ 30.000 , als ontslag premie. De dag ,waarop ik ons rederij kantoor verliet, kreeg ik niets. Ik voelde mij ontgoocheld ! Wilfred Cartmell – Fleetwood. Je wist, wat er gaande was. Ik eindigde met vissen op een plek wat “het Westelijke Eind van Schotland “ werd genoemd, waar wij nog nooit eerder hadden gevist. Wij besomden niet veel, want wij waren de besommingen gewend van de visserij bij IJsland. Maar bij IJsland werden wij weggejaagd en dat was het dan voor ons. Onze verdiensten gingen wel met de helft naar beneden en wij hadden de ervaring niet, om op de genoemde plek te vissen. En de reder was er niet op voorbereid om te wachten, tot wij voldoende ervaring hadden opgebouwd, want de firma leed verlies. Als je met een schip naar zee ging, moest je wel de gehele bemanning betalen en je verstookte brandstof, je gebruikte een vistuig, en als je nooit veel besomden, kon de reder duizenden ponden verlies lijden. En daarom was geen enkele reder bereid om te wachten tot je de benodigde ervaring had opgedaan. Het zou hem een fortuin hebben gekost. Op mijn laatste reis was ik depressief. Ik dacht er aan, wat ik nu zou moeten gaan doen. Ik bedoel, ik was een goede veertiger, toen wij met de visserij moesten ophouden. Ik had nooit iets anders gedaan dan de visserij. Als je schipper was, was je een belangrijk persoon, maar als je aan de wal kwam, was je niets. Een baan als schipper, kenden ze niet aan de wal. Je bent dan echt helemaal niets ! George Mussell- Grimsby. Ik kreeg een ontslag premie. Ik kreeg het maximum, voor twintig jaar varen en ik kreeg het met rente. Ik kreeg £ 2.200 inclusief rente., wat het tot een totaal bedrag maakte van £ 5.000. Als ik het nu nog eens over moest doen, zou ik nu meer kennis hebben gehad, dan toen ik 25 jaar oud was, met mijn behaalde papieren. Ik zou een beter arbeid contract hebben gehad. Ik zou er op toegezien hebben dat alles in orde was en dan pas aan het werk zijn gegaan. Wij waren gebonden aan de twaalf maanden overeenkomst. Als je op een schip was gemonsterd , zelfs als je dacht van enkele jaren, het log boek het alleen maar voor twaalf maanden liet zien en zo is het de consequentie van de lengte van het in dienst zijn. Bij binnenkomst moesten wij afmonsteren, het oude logboek werd verstuurd naar een Regering instantie, in Cardiff en je monsterde weer aan , in het nieuwe logboek en zo kon onze lengte van dienst tijd nooit de twaalf maanden overtreffen, zelfs wat ik dacht van de zeven jaren , die ik op de Wyre Majestic aan een gesloten had gevaren. Dat betekende, dat ik tekende voor een contract voor een diensttijd van twaalf maanden , zeven maal achter elkaar, voor hetzelfde schip. En dat was allemaal de schuld van de Engelse Scheepvaart Akte voor de Koopvaardij, wat terug gaat tot het jaar 1888. Derk Reader - Fleetwood Ik had 36 jaar gevist en op het eind er van, kreeg ik geen ontslag vergoeding. Niets kreeg ik ! Ik maakte drie Kabeljauw Oorlogen mee, Ik heb nooit een penny per stuk als loon gehad. Naar mijn idee was dit als geheel, slecht. Het probleem was de belachelijke twee jaren regel. Het jaar 1966 in Fleetwood, herinner ik mij als gisteren. Ik stapte in de ochtend het Pool gebouw binnen en van ons werden foto´s genomen en ons werd een boekje gegeven en hierbij zaten wij nu in de Pool. Als je in de Pool zit en wanneer je dan binnen komt met je schip en je kijkt uit voor een ander schip, bieden zij je een schip aan, en je moet dat schip accepteren of je werd weer onder aan de lijst van de wachtenden gezet. Als je van beroep visserman was, was je ook visserman en je werkte, waar het je verteld werd om te werken, onverschillig, twee “bloeiende “ jaren. Dat twee jaren ding, om in aanmerking te komen voor een ontslag vergoeding, is volslagen fout. Als zij het vast pinnen bij een reder op twee jaar, dan vraag ik mij af wat ik dan die andere 31 jaar heb gedaan. Ik was echt geen kolen boer of een melkboer. Ik was een vissende visserman. Fred Quinn- Fleetwood. Als de Regering de reders niet had uitgekocht, had John nu nog steeds gevist. In 1972 verdiende hij, op of rond de £ 1000 per drie weken· Als hij in staat was geweest te blijven vissen, wat zou hij dan nu verdiend hebben en niet alleen dat, maar wat zou de invloed er van geweest zijn op het gedrag van onze kinderen.? De oudste drie kinderen waren het gewend om te krijgen wat zij wilden, als zij iets wilden hebben. En op eens,.... plotseling, .....stopte dit alles. Hij was zonder werk. Wij moesten ons huis opgeven, want wij konden het niet langer veroorloven en hierdoor raakten wij een hoop genoegen kwijt. En dat was ook iets, wat de Regering zich niet realiseerde. Het kostte hem zijn baan en zijn zelf respect, gedurende een lange periode, omdat hij geen andere baan kon krijgen. Vissen was het enige wat hij wist en wat hij kon. John was meer als een jaar werkloos en uiteindelijk kreeg hij een baan bij de firma Courtaulds. Hij werkte daar drie jaar. Hij had het er daar naar zijn zin. Hij werkte in ploegen en wij hadden het goed. Maar in 1982 hoefde hij geen ploegendienst meer de draaien en werd hij in de dagdienst geplaatst en wat hij toen aan loon thuis bracht, was maar net £ 45. Ik kon er nog mee leven, maar de kinderen hadden er problemen mee, want ik had hiervoor, mij met de opvoeding van de kinderen bemoeid, omdat John weg was en nu, ineens zat John thuis, 24 uur per dag en hij hij begon hen op te voeden en de kinderen vonden het zwaar, om dit zo te moeten aanvaarden. Toen John op zee zat en slecht 2 a 3 dagen thuis was, had hij nooit gewild om de kinderen te straffen, want hij was weer gauw weg· En ik zei nooit tegen de kinderen..... Wacht maar, tot je vader thuis komt !. Toen hij met het vissen stopte, hadden wij wat problemen, om ons leven bij te stellen, om wat te sparen en toen hij een baan kreeg, kon ik hem niet de hoeveelheid geld geven, zoals hij vroeger gewend was, om van te leven. Deze veranderingen waren ongeloofwaardig. Beryl Pockett- Grimsby. De Kabeljauw oorlog, beïnvloedde de vishandel van mijn vader, Er werd geen vis meer aangevoerd en de klanten wilden onze vis, zoals het gebeurde, bij de meeste van de Fleetwoodse vis handelaars. Tien tot vijftien jaar geleden, gingen hun klanten naar andere havens om hun vis daar te kopen. Mijn vader en zoals veel handelaren, leverden hun vis zover als Leyton Buzzard, Luton, kleine plaatjes, in het gebied van Oxford. Ze hadden steeds gedacht, om te trachten mijn vader loyaal te blijven, maar de klanten hadden klachten, dat hij niet de gevraagde hoeveelheid had geleverd, wat zij hadden besteld of dat het te duur was en zo gingen zij naar een andere vishandelaar. Op het eind, ofschoon mijn vader trachtte de zaak gaande te houden, hoofdzakelijk omdat hij zijn personeel niet wilde ontslaan, moest hij de zaak toch sluiten. Ik bekeek het vanuit de kant van de dochter van een vishandelaar,die nooit financiële problemen had gehad, tot plotseling iedereen er onder door ging. Mijn vader had het geluk dat hij al lang de zaak had en op een leeftijd was om met pensioen te gaan., maar een heleboel vishandelaren, gingen failliet. Jill Marr- Fleetwood· Ze werden allemaal ontslagen. Je had vissers families, waarvan de vader naar zee ging en ook de grootvader was naar zee gegaan en plotseling gaf het niet meer, want zij waren niet meer nodig. Er waren geen overwegingen om hen te helpen om hun toekomst te regelen. Wie kon hen omvormen voor een ander beroep.? Wie kon met ze praten.? Er was geen gouden handdruk en er was geen ontslag vergoeding. Of er bij de autoriteiten enig gevoel voor hen was, ik kan daar geen antwoord op geven. Maar de indruk was , dat het er niet was. Duizenden waren er in de visserij branche in Fleetwood bij betrokken. Zij waren in de steek gelaten. En verlaten op een weg, wat zo onbarmhartig was, wat je nergens anders zult vinden. Zij hadden een bepaalde manier van leven ontwikkeld, wat over de honderd jaar oud was en plotseling kon een man, die alleen maar gewoon was om naar zee te gaan, dat na twee of drie dagen aan de wal voelde, of hij in een gevangenis zat. Wij zouden denken dat het verblijf op een trawler meer op een gevangenis zou lijken. maar hij zag het anders. En plotseling zit hij thuis en er was nooit enig begrip hier over bij andere mensen. Dominee Mahon- Fleetwood. Ik zag de ondergang van de bedrijfstak. Het was een vreemd soort systeem, toen het schema werd ingevoerd en wij werden allemaal ontslagen. Ik liep ongeveer zes maanden in de steun, nadat ik zonder werk was komen te zitten en ik kon er gewoon niet aan wennen, om 's-nachts te slapen. Dat was een van de dingen en ik lag dan wakker en luisterde naar het geluid van mensen die blikjes op de ponton aan de haven lieten vallen en wat een echo veroorzaakte over de stad, wat gebeurde als een hoop mensen daar aanwezig waren en als de wind de juiste richting in werd geblazen, zodat ik er niet van kon slapen. Maar nu, persoonlijk heb ik een volle cirkel gemaakt en beheer ik een maatschappij. Ik denk dat nieuwe dingen worden opgepikt in de bedrijfstak, nu zij met dit nieuwe dok beginnen, om van start te gaan. Een mini opleving op dit moment. Ik denk dat het meer te maken heeft met het aan voeren van vis. Ik geef er de voorkeur aan om het op een andere manier te zien. De schepen moeten het aanvoeren en wanneer zij steeds groter zijn, zal het meer geld voor de stad betekenen. Als je de IJslandse schepen in de haven hebt, verteren zij een hoop geld. De Denen doen hetzelfde. Als het alleen maar de lokale super markten betreft en de pubs, zijn het ook inkomsten voor de stad en heeft het een neven effect. Peter Broomshead – Grimsby Toen de visserij stopte, hadden wij net een kind, een dochter. Ik ging naar het het bureau van de sociale bijstand, ,maar omdat mijn vrouw werkte en meer dan £ 6 verdiende, kreeg ik voor haar geen uitkering. Ik kreeg alleen een uitkering voor mijzelf en het jonge kind. Ik kreeg £ 26 per week en zo waren wij steeds aan het interen op ons spaar geld. Het kwam alles op ons neer, nadat ik werkloos was geworden, nadat ik mijn hele leven had gewerkt en je nu je spaargeld aan moest gaan spreken. Ik haalde steeds weer wat van de spaarrrekening af, zonder het zelf te realiseren. Na drie maanden of zo, realiseerde ik mij, dat wij zo niet door konden gaan en ik moest wat te doen hebben. Ik had bij de Hellyer Brothers, meer dan dertig jaar gevaren en ik had nog op de zijtrawlers mee kunnen gaan, maar daar had ik geen zijn in, omdat de reizen lang duurden, Ik kreeg wat adressen van anderen, die ik kon vinden en schreef overal heen voor een baan. Op een dag, stapte ik het werklozen bureau binnen op Hessle roads. Ik ging daar al drie maanden heen en zij vertelden mij, dat de toezichthouder mij wilde zien. Hij zei mij..... Realiseert u zich wel,dat u al drie maanden een uitkering vraagt.? Toen hij mij vroeg of er ik weleens aan gedacht had om eens wat anders te gaan doen, verloor ik mijn geduld. Ik zei hem......Ik heb jaar in, jaar uit gewerkt en ik heb nooit ergens om gevraagd en u heeft de durf, om mij hierover aan te spreken. ! Er zijn hier een heleboel mensen, die ik weet niet hoelang hier al komen en zij worden met hun voor naam aangesproken, want zij zijn hier al ik weet niet hoeveel keer geweest. Uiteindelijk ontving ik een brief, waarin mij een tijdelijke baan werd aangeboden. Wel eens waar maar net voor een maand, op een schip van de kust visserij. Ik had geen idee wat de kust visserij in hield, want het was compleet anders dan de verre visserij. Ken Robertson- Hull. De mensen in Grimsby hadden altijd respect voor schippers, maar dat gold niet bij het werk zoeken. Maar werk was er niet. Waar moest je dan heen gaan. Al de ervaring die je jaren lang had opgebouwd, was nu niet meer bruikbaar. Er waren trouwens ook geen trawlers meer. Naderhand ging ik vanuit Spanje vissen. Ik viste van daar uit acht jaar en wij visten aan de West zijde van de Golf van Biscaye en aan de West kust van Ierland en verdienden een enorme hoop geld met de visserij vanuit Spanje. Wij hadden dat als Engelsen ook zelf kunnen doen, maar onze reders waren hier niet op ingesteld. Onze reders hadden goed betaald gekregen voorde ontmanteling van de vissers vloot. Dat waren miljoenen en nog eens miljoenen ponden en dat was alles, waar zij zich druk over maakten. Zij hadden het geld geïncasseerd en waren vertrokken. Zij waren nu allemaal miljonairs en hadden geen zorgen. En ik denk ook, dat zij tevreden waren, om nu van de zorgen af te zijn, maar wij.......wij waren slecht als een hoop afval, wat op een hoop was gegooid. George Mussell- Grimsby. Toen wij gedwongen werden om schepen te verkopen, omdat wij een tekort aan visserij mogelijkheden hadden en de enorme druk van de bank, werden deze twee top vriestrawlers van Engeland, aan Nieuw Zeeland verkocht. Deze twee schepen waren de Arctic Buccaneer en de Arctic Galliard. Wij hadden de bemanningen van beide schepen uitgenodigd in de vergaderzaal van de rederij en wij vertelden hen dat wij, zowel goed nieuw en slecht nieuws voor hen hadden en ik ging hen het slechte nieuws vertellen en dat was, dat hun beide schepen aan Nieuw Zeeland waren verkocht en of zij a,u,b, naar huis wilden gaan om met hun vrouwen hier over te spreken, dat daar banen beschikbaar waren, als zij dat wilden. Ik kon hen niet vertellen, wat hun verdiensten zouden zijn, maar zij zouden een behoorlijk loon worden uitbetaald en dat onder de beste voorwaarden en condities, die ik voor hen uit de onderhandeling kon verkrijgen, omdat wij gevraagd waren, om de schepen te beheren en te zorgen voor iedere man op het schip en na gesproken te hebben met hun vrouwen, konden zij met de schepen naar Nieuw Zeeland vertrekken en wij continueerden onze werkzaamheden vanuit Nieuw Zeeland, voor een periode van tien jaar. Tom Boyd- Hull. Een van mijn school kameraden vroeg mij...... Zoek jij werk ? En ik antwoordde natuurlijk .... Ja. Wil, zei hij... Daar is zwaar handwerk voor je beschikbaar. Maar ik had nog nooit in een fabriek gewerkt. En zodra mijn vrouw het wist, was de volgende dag al mijn zee goed weg. Zij had het aan de lorrenboer mee gegeven. Ik zei haar... Weet je wel wat dat heeft gekost.! En haar antwoord was... Ja, maar ik maakt er zekerheid van, dat jij nooit meer naar zee gaat. Ik dacht, dat ga ik nooit zo volhouden en toen volgde ik een cursus van de Regering en ik eindigde als onderhoud machinist. De vertegenwoordiger van de vakbond zei mij.......jij mag dit niet doen en je mag dat niet doen en ik dacht... Als ik ze niet mag slaan, zal ik maar meegaand met hen zijn en toen werd ik groep hoofd. Daarna werd ik district vertegenwoordiger en Federatie afgevaardigde en ik ben nu nog steeds President. Ik zat op het laatst 22 jaar bij de Machinisten en de Elektricien Bond en ik dacht.... Heb ik nou mijn tijd op zee verprutst ? Maar het was een ervaring en ik was trots, dat ik visserman was geweest. Wat zij meegemaakt hebben, heb ik zelf ook meegemaakt. Het waren reuze kerels. ! Bill Ellerington- Hull. Na alles meegemaakt te hebben en vanaf jonge knul omhoog geklommen te zijn door alle rangen tot de top, werd ik pootje gelicht. Het maakte je in eens tot kanon voer. Op hetzelfde moment dat mijn carrière eindigde, eindigde ook, na twee en twintig en een half jaar, mijn huwelijk. Mijn vrouw was gewend geld uit te geven en ik denk dat wat zij nu deed, het springen is van het ene naar het andere zinkende schip, waar het op leek. Zij stapte over op een vishandelaar. Toen ontmoette ik een andere vrouw en kwam ik in de brei industrie terecht en werkte daar achttien maanden. Maar van het een , komt het ander. Ik ontmoette mijn oom en hij was erg tevreden met zijn huidige positie en ik vroeg hem , wat ga jij doen oom Jim ? Ik ga naar een mooie plek ..... zei hij... ik ga naar mijn werk en hij stapte op een Spaans vissersschip in Cairn Ryan bij Stranvaer. Hij had net als schipper gemonsterd. Ik vroeg hem....Zie je geen kans om mij aan een baan te helpen ? En hij antwoordde.....Ik zal je naam daar doorgeven. En ongeveer veertien dagen later, hadden zij een schip voor mij. Ik stapte het fabriekje weer binnen en zei tot de aanwezige vrouwen..... Wel dames, dat is het. Ik ga weer terug naar zee. Alle brei machines stopten en een stel van hen begon te schreeuwen. Ik zei.... Sorry dames, ik kan het hier niet uithouden. Dat was in 1981 en toen begon ik op dat Spaanse schip en ik bleef daar tot 1990 en ik begon daarna te werken op de stand-by schepen en deed dit twee en een half jaar en kwam toen bij de Canis rederij. Deze rederij legde het schip op en verkochten het later en er was op dat moment voor mij niets meer te doen en ik ging terug naar Spanje voor een jaar en ik ben net terug bij de Novis rederij. Maar in plaats van een regelmatige baan te hebben, is het nu op en neer gaande en is er niets regelmatig. John Meadows - Grimsby. Je kon niet naar zee gaan. Toen alle grote schepen weg waren, ging ik naar de seine-net visserij en ik vertel je, dat je maar een bemanning van drie personen op een seine visser had en ik nooit had gedacht, dat ik weer arm zou worden. De eerste paar weken, maakten wij alleen maar korte reizen en ik dacht, dat lijkt mij wel iets. Maar ik weet wel, dat het er aan boord, hard werken is. Toen hierna de prijzen omlaag gingen en het weer slecht was, ving je niet genoeg vis en eindigde je met schulden. De hele bemanning in de seine net visserij is aandeel houders en ik geloof, dat ik eindigde met een schuld van ongeveer twee en een half duizend pond. Je gaat niet alleen naar zee om je schulden af te betalen en ik dacht bij mijzelf.... Naar de hel met dit hele zootje. Ik kreeg een wal baan, maar banen aan de wal, waren bijna allemaal losse baantjes of op deeltijd, zoals in alle fabrieken hier, zoals ook de Wold Farm. Zodra zij bemerkten dat je een ex visserman was, grepen ze je met open armen. Zij wisten dat je aan zwaar werk gewend was. Bijna onze gehele ploeg bestond uit ex visserlui en ik daar eindigde als tijdelijke voorman. Wij presteerden meer met de ploeg, dan ooit gedacht was, maar wat wel erg verdrietig was, dat je ook werkte met mensen met een vaste aanstelling en die veel meer geld kregen, dan wij voor het werk kregen. Toen ik tijdelijk voorman was, werd ik op het kantoor geroepen en zij zeiden mij..... Smithie., voor de goede orde, ...je zit niet meer op zee. Want ik had vijf man ontslag gegeven en ik wist niet dat je hen eerst een waarschuwing moest geven of een brief en al dat soort zaken. Ik zei tegen hen domweg.... He,.. jij, ...je doe je werk niet goed. Weg wezen jij. ! Zodoende moest ik mij inbinden. Ik werkte gedurende drie jaar op het land. Ik deed alles, aardappelen rooien, bloemkool en andere kolen snijden, spruiten plukken. Daar waren wij te vinden Wij verdienden er veel geld mee, door de simpele reden dat wij ex visserman waren, die zwaar werk gewend waren, met de modder spatten op je oog ballen en al dat soort dingen, Ieder ander mens elders stond te huilen, omdat het regende of dat het sneeuwde of dat het koud was, maar wij waren nog steeds buiten aan het werk. Ray Smith – Grimsby. Vissen met seine netten geeft de prachtigste vis. Wanneer zij gevangen is , dan is er op de vis is niets aan te merken. Op de vis van een zij trawler is altijd wat aan te merken, want bij een sleepnet als de vis eenmaal dood is, komt de zeester, en begint het bloed uit de vis te zuigen. Je moet het verschil eens zien van een kabeljauw of een schol, wat gevangen is met een seine net in plaats van met een trawl net. Er zit niets aan een seine-net, wat de vis kan beschadigen. Er zijn geen bobines, er zijn geen kettingen of dingen zoals dat. Het net is alleen maar een open mond. Maar het is prachtige vis, tot het in het ijs ligt. John Burton- Grimsby. Ik ging voor een poosje naar de span visserij, niet erg lang, want wij leden er schipbreuk bij. Het waren houten scheepjes en echt niet ouder dan sommige van de seine-net scheepjes, die van hieruit visten. Maar de werk conditie op de schepen was verschrikkelijk. Je kon 24 uur per dag op zijn, zeven dagen per week, echt waar, als je vis ving. De schepen raakten elkaar, bij het vissen aan de west kust van Schotland. Wij waren juist bezig het net aan het uitzetten en omdat je hetzelfde net uitzet maar met een vislijn door ieder schip, krijg je zo dan ook een goede spreiding van het net. Wij waren volle kracht aan het uitzetten. Het andere schip, de Paul Antony, zijn stuurgerei liep vast en hij stoomde recht op ons af en wij stoomde met onze steven in haar zij. En natuurlijk waren het houten schepen, en zij ging ten onder met een gat in haar visruim. En wij zonken met onze steven in dat gat.. Wij werden gemakkelijk opgepikt. Wij gooiden de reddingboten over boord. Het waren rubber boten. Ik ging nog vlug naar beneden om mijn shag en vloeitjes te pakken. Ik kan niet buiten een sigaret ! U wel ? Ik had altijd een plastic zak klaar liggen, voor het geval als het schip zou zinken, met de shag en de vloeitjes er in.. Ik denk, dat het de eerste keer was, dat ik er gebruik van maakte. Ik was alles kwijt op dat schip. Ik kwam van het schip af met een paar rubber laarzen, een nat pak met een overal er onder en dat was het. De Mission to Seaman was erg goed voor ons. Zij kleedde mij geheel aan van boven tot onder, met nieuwe kleren, Wij gingen naar winkels, de lokale winkels voor schoenen, zelfs voor zakdoeken, een das en een stropdas. Toen wij van Sundra terug vlogen, want Lerwick, waar wij aan land waren gebracht, lag op hetzelfde eiland. Zij namen ons mee in een mini bus naar het vliegveld en in twee zes persoon vliegtuigjes, vlogen zij ons terug naar Kirmington, Dat was mijn noodlot op de spanvisserij. Ik ging er niet meer op terug. Colin Donald- Grimsby Het is nu ongeloofwaardig, want er is geen vis meer overgebleven in de eens zo bloeiende zee, maar wij vertrokken op de 14e December, ongeveer 9 jaar geleden en het kabeljauw quota was al opgevist, maar daar wisten wij niets van. Wij deden maar twee trekken. De rederij vroeg ons, hoeveel vis wij aan boord hadden en wij antwoordde...... Je zult het niet geloven , maar we hebben 370 kits kabeljauw aan boord. Hij zei, .........je houdt mij voor de gek ! En ik antwoordde hem, dat het niet het geval was, ......Bob , ik hou je niet voor de gek.! Hij antwoordde.... Ik zal je wat anders vertellen. Er is geen kabeljauw quota meer beschikbaar. Ik antwoordde hem.... Je zet me toch niet in de zeik ! Het antwoord wat ik terug kreeg, was kort en duidelijk...... Haal de vis uit het visruim en gooi het overboord. Mijn antwoord was ..... Je kan me wat, Vraag maar aan de grote baas, wat ik er mee moet doen. De grote baas kwam aan de lijn en ik vertelde hem dat ik 370 kits kabeljauw aan boord had, waar voor geen quota beschikbaar was. Wat ga ik er mee doen ? Het antwoord was kort en bondig........ Ga naar Esjberg, Het gaat daar rechtstreeks de vismeel fabriek in. Wij besomden die reis £ 27.500. Hek trawling is de gemakkelijkste manier van vissen, die ik ooit heb geweten, omdat je alle kettingen scheep krijgt. Je kreeg eerst de kettingen aan boord en daarna het geopende net, Voor het geopende net, heb je alleen de kettingen, die er dwars voor lopen. Zoiets van acht kettingen. En dat zijn moordenaars. Ze jagen al de vis van de bodem omhoog. Niets overleeft er, als de kettingen er overheen zijn gegaan. Schelpen, alles ! Ze slaan alle schelpen kapot. Het schraapt alles van de bodem. John Burton -Grimsby. Het is moeilijk om iets aan te nemen. Het is moeilijk te begrijpen hoe burgers aan het werk konden blijven. Het was heel gewoon om te doen , wat de schipper zei. Als hij zei.... Spring, dan ging je niet vragen waarom ! Als dekjongen sprong je dan. Je deed niet die kinderachtige dingen, die je aan de wal deed Weet wel, dat ik alles aanvaard heb en ik ben nu even slecht als zij nu zijn. Maar je moet aanvaarden, zo is het toch ! Een hoop visserlui wilden nooit en konden nooit aanvaarden. Graham Howald - Grimsby. Toen wij op de makreel gingen vissen, na dat de visserij was afgelopen, hield de makreel visserij rond de kust, van zelf op. De makreel volgde de Schotse kust helemaal rond. Toen ging ik naar Australie en wij probeerden daar te vissen en we gingen failliet en zij lieten ons daar gestrand achter. Toen ging ik op de Victor naar de Falkland eilanden. Dat was mijn laatste schip. Het Gouvernement nam het schip over en stuurde het naar de Falkland eilanden en ik dacht, dat is het wel........ en in ging naar de standby schepen. Clive Finn- Hull. Fleetwood werd een deprimerende stad en zeker voor de dek bemanningen, want er was nergens werk, waar zij heen konden. Het schip was een ideale training grond voor hun eigen beroep. Maar zij wisten niets anders, wat zij konden gaan doen. Later, konden mensen zoals ik, machinisten, wat werk van betekenis vinden, juist door hun vakmanschap. En zo verloor je echt niet veel geld als je aan de wal werkte, als je tenminste een baan kon vinden. Maar er waren te veel dekbemanningen en het waren goede kerels, maar er was geen werk voor hen. Harold Dove - Fleetwood. Ik had lange tijd op kleine scheepjes gevaren in de kust visserij en dat is maar een klein aantal schepen. Maar dat drie weken weg zijn, waren zaken waar ik niet zo van hield. Ik heb veertig jaar gevist. Ik had een afwisseling van vijf jaar op een olie platform, in de tachtiger jaren. Wij spaarden en kochten een van de kleine scheepjes., maar het ging geleidelijk aan ieder jaar slechter. Er moesten op het schip werkzaamheden worden uitgevoerd en je kon je niet veroorloven om het te betalen, Zo raakten wij het scheepje kwijt. Maar wij hadden het naar ons zin, toen wij er op voeren. Veel mensen kochten hun eigen kleine scheepje. Wij vingen meestal schol en tong, wat gullen en wijting, schelvis en wat dingen zoals dat. Gewoonlijk was het goed vissen, maar meer en meer schepen kwamen er, met grotere en nog grotere netten en met moderner materiaal en zij schepten de vis op zoals een stofzuiger. Ik het begin, als je de zee op ging, zag je, als je geluk had, een half dozijn scheepjes over de hele Morecambe Baai verspreid, maar nu ziet je ze overal. Maar niet alleen dat, maar je hebt ook al die Spanjaarden. Als je ze passeert, lijken zij op grote cruise schepen of zo iets dergelijks.. Het lijken wel grote steden. Grote massieve dingen. Zij scheppen alles op. Niets, gaat er terug in zee bij hen. Zij verwoesten de zee bodem. Tom Bagnall -Fleetwood. Ik kwam thuis en ik begon te huilen. Het brak mijn hart bij de gedachten, dat ik nooit meer naar zee kon in mijn leven. Ik had geluk, want de knaap die naast mij woonde, ... hij was een opzichter bij de Salveson rederij.·...... zei tegen mij..... Kom op Tom, ik zal wel voor een baan voor je zorgen. Ik was ongeveer een maand zonder werk en hij kwam met een baan op de proppen en ik werk daar nog steeds. Tom Jacombe -Grimsby. Wij hadden twee en twintig schepen in de vaart, en hierdoor was de kas positie bij de maatschappij bijzonder betekenend. Maar als je keek naar het terug vloeien naar het geïnvesteerde kapitaal en onze huidige twee fabriek trawlers, wat de enige fabriek trawlers waren van Engeland en die merkwaardig succesvol waren, maar waren gefinancierd door twee verschillende Noorse banken. Een van deze Noorse banken had bij verschillende gelegenheden gezegd, dat onze schepen de succesvolste waren, ten opzichten van het terug vloeien van geïnvesteerd kapitaal, op enig ander schip van hun scheep investeringen. Zo denk ik, dat het waarschijnlijk een redelijk commentaar is op de efficiëntie van deze schepen. En de schepen die wij in de vaart hebben op dit moment, zijn tweede hands schepen en zijn uitstekend goede modellen en zijn zeer, zeer efficiënt geweest. Wij hebben er veel geld in gestoken en hebben de fabrieken verbeterd, om het mogelijk te maken om van negen tot twaalf ton filets per dag, te maken tot dertig ton filets per dag en dat met dezelfde bemanning, maar wel met erg zorgvuldige in acht neming in het verwerken van de bemanningen, de fabriek voormannen, stuurlui, de officieren van het schip, om ieder probleem glad te strijken op tekening en bij de plaatsing, om te komen tot een uitzondelijke succesvolle fabriek. De top van de Engelse fileer trawlers, waar er ongeveer een half dozijn waren toen Engeland tot de EEC toetrad of iets later, konden ongeveer 6 ton filets per dag produceren. Dat was een prachtige goede dag, zo kan je zien hoe de bekwaamheid van de visserman een schip wat extreem succesvol is, had helpen te ontwikkelen. Nu is het nodig deze schepen te vervangen door schepen die meer capaciteit ruimte hebben, wat ons toestaat meer waarde toe te voegen aan de vis en meer tot mijn frustratie en woede , wat kortgeleden door de regering werd verboden om deze schepen te vervangen.. Onder wat gekke, zelf opgelegde berekeningen voor maten van onze vloot capaciteit moeten wij schepen vervangen, met schepen van een grotere capaciteit. Wat belachelijk is, als men in ogenschouw neemt, dat wij in de verre wateren met de quota's gebonden zijn aan restricties. Tom Boyd- Hull· Het punt van de kabeljauw oorlog was, als je er op terug kijkt, dat de uitbreiding van de limieten tot 200 mijl, de dood was van de verre wateren visserij vloot van alle natiën die in deze vreemde wateren visten en achteraf was er een voorspelbaarheid over, dat het erg over duidelijk was. De havens ,Grimsby en Hull, hadden zeer grote vloten voor de verre visserij. De havens waren ontworpen voor de opvang van grote vloten. Maar deze vloten waren in de kortst mogelijke tijd verdwenen en waren weg, zoals elk ding in deze wereld, dingen die dan zich zelf beginnen aan te passen. Zij die door gingen in het Verenigd Koninkrijk, in plaats van het van eigen markten en schepen te kopen, kochten zij het simpel weg van de IJslanders en de Noren. En zo werd de handel veel meer internationaal. Voor hen die terug blikken en er naar verlangen naar de oude tijd van deze vloten, is het pure nostalgie en anders niets ! De wereld is constant aan het veranderen. Frank Flear- Grimsby Einde. Vreemdeling Dank aan Jan Harteveld, die het verhaal beschikbaar heeft gesteld.<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 17-10-2014 en 1188 keer gelezen
Like dit 843 Liked