Ware trawler verhalen, verteld door Catfoss deel 4
Flex... De Kerst Topper.
De periode rond de kerstdagen was voor het bemanning bureau altijd een nachtmerrie. Het was het bureau, waarvan de werkzaamheden bestond, om een bemanning voor een trawler samen te stellen. Iedere diepzee trawler moest een bezetting hebben van 21 personen, voor zij naar zee kon vertrekken en met de kerstdagen in zicht, waren er altijd veel mensen die afmonsterden, om de kerstdagen thuis door te brengen, tijdens deze enige periode in het jaar. Tegenwoordig moet iedereen voor de diepzee visserij een monsterboekje hebben, waar in staat vermeld wie je bent, de functie die hebt vervuld en op welk schip en hoe lang je hebt gevaren. In vroegere tijd, als het Kerstmis werd, nam het bemanning bureau , lukraak iedereen maar aan, om een trawler maar naar zee te krijgen. Wij als vaste bemanningsleden noemde deze kerst bemanningsleden.... “Kerst Toppers “en ik zal je wel vertellen , dat we vaak vreemd soort mensen aan boord kregen. Ik kan me nog goed herinneren dat wij een keer met drie Franse trawler gasten naar zee vertrokken, die geen enkel woord Engels spraken, Dat was vaak grote lol, maar op een keer kwam er een nieuw bemanningslid aan boord , die wij de naam Flex gaven, maar dat was heel iets anders, Zijn echte naam was Henry, zoals hij zelf zei en hij had vaak vanuit Grimsby gevaren en dit was zijn eerste reis aan boord van een trawler uit Hull. Maar we wisten al na een paar dagen, toen hij verschrikkelijk zeeziek was, dat hij nog nooit naar zee was geweest. Zo kwamen we op de visgronden aan de Zuid Oost kust van IJsland en wij promoveerden de dekjongen tot matroos, zodat hij het werk kon doen, wat geacht werd door Flex te worden gedaan. We plaatsten Henry in het visruim om het rotste werk aan boord van een trawler uit te voeren ( en het was de enige taak waarvoor hij geschikt was) , om ijs kapot te slaan en te scheppen. En vaak hadden we een matige visserij en hadden tijd om in de mess-room te zitten en wat te kletsen bij een mok thee en een sigaret en Henry hield ons wel aan de praat.. Hij stotterde een beetje en hij vertelde ons hoe hij de eerste maal in Hull aan kwam en de weg kwijt raakte naar het stadsplein. In wanhoop, na vier uur rond te hebben gedwaald, hij een vrouwelijke politie agent aansprak en haar vroeg met veel gestotterd of dit wel het stads plein was. Als antwoord hierop zei de politie agent... Nee, dat is mijn notitie boekje. De gevangenis kwam ook ter sprake en Henry vertelde... Ik heb ook in de gevangenis gezeten. Ik vroeg hem waarvoor hij in de gevangenis had gezeten en hij vertelde dat hij zijn verschrikkelijke vrouw met een stuk snoer van de strijkbout had willen wurgen, terwijl zij zijn overhemd aan het strijken was en gaten in het overhemd brandde. Vanaf dat moment werd hij Flex genoemd. Hij vond het wel leuk om Flex genoemd te worden, wat het gaf hem het gevoel dat hij bij de groep hoorde. Wij waren ongeveer tien dagen op zee en we hadden hem wel wat gekalmeerd Maar we bleven hem toch vreemd vinden. Maar plotseling veranderde alles. Wij kwamen aan dek om te halen en toen we het net scheep hadden, riep de schipper.... Sjor de boel in de zij, we gaan naar huis. Ik vroeg me af wat er gaande was, want we waren maar halverwege onze reis. Blijkbaar had het kantoor in Hull een gesprek gevoerd met de schipper en hem verteld dat Flex hoogst gevaarlijk was en dat hij een ex. gevangene was, vrijgelaten onder bepaalde voorwaarden en onder toezicht. De lui van het bemanning bureau waren op dat moment niet echt de geliefdste personen, dat kan ik je wel vertellen. Het is vanaf IJsland drie dagen stomen naar Hull en we deden het in twee en een halve dag. En Flex moet toen wel de beste twee en een halve dag van zijn leven hebben gehad. De kok , die bang geworden van het nieuws hoe gevaarlijk Flex was, begon lekkere cake´s voor hem te bakken. Ik en mijn vriend Jock pikten wat cake´s van hem en wij eindigden er mee, om als een dronken stel oorwurmen over het dek te zwieren. Wij wisten niet, dat de schipper de kok had verteld, om wat fijn gestampte aspirine in de cake´s te verwerken. Ik weet nu niet hoeveel aspirine hij uit de scheep medicijn kist heeft genomen om in de cake´s te verwerken, maar toen wij langs de kade van het St,Andrew dok meerden, wij met de winch Flex aan de wal moesten takelen. Ik weet niet wat er later met Flex is gebeurd , maar wat ik wel weet is dat het bemanning bureau werd gevraagd waarom zij zo´n kerel hadden aangemonsterd. Hun excuus was...hij leek ons echt op een goede visserman. Achteraf bleek wel dat hij een tatoeage van een anker op zijn arm had. Vreemdeling<< Vorige Volgende >>
Geplaatst op 02-08-2014 en 1143 keer gelezen
Like dit 798 Liked