Schappeljoentje.
| As-ik , as klên kind, bij me meuje Mien op bezook was, moch ik ammaar met ‘n grôte dôs mè’-an-sichtkaerte speule.
D’r wazze êle môie bij , mar of en toe moch-ik ôk met ‘n klên dôsje speule en daer zatte spulletjies in, mens ‘ou je stil.
Dat dôsje was van êges al ‘n pracht.
‘T sting op ‘t schappeljoentje in ‘n ‘ookje en as me meut ‘n êle beste bui ‘a’, dan pakte ze ‘t en zee ammaar: “Immie je mag t’r mee speule, mar denk t’r an, voorzichteg, d’r mag t’r genien wegraeke, ze benne stik voor stik veul geld waerd”.
“Meut , ik gaen-d‘r allien naer kikke en ‘êl zachies ankomme”.
“Goed ‘oor pand”.
Meuje Mien dee voorzichteg ‘t dôsje ope en daer schitterde de pronkjewêltjies me teuge.
Welzeker, ‘t wazze allemael, zô-ik al zee, jewêltjies, ien voor ien.
Waer moch-ik non mee speule?
In dat dôsje zatte verscheiene oorbelle, ik weet iet ‘oeveul; ik ‘eb ze nôit ‘eteld.
Wel weet ik ‘êl zeker…van iedere oorbel zat-t’r mar ien in ‘t dôsje.
Êrst sting-ik taer iet zô bij stil, mar toe-ik ‘n paer jaertjies ouwer wier en nog ammaar met-te in’oud van ‘t dôsje speulde, viel me dat op.
Netuurlek ‘eb ik tat an me meut ‘evraegd.
We-‘ebbe normael toch twie ore, nietan?
Me meut mos lache en zee : “ Ik ‘a’ die vraeg al zien ankomme, Immie; ‘t benne allemael ienlinge en ‘oe is tat non ‘ekomme?
Wij , vrouwe mè’-Scheveningse dracht, dreege ammaar belle in-, of zô je wul an onze ore, dat ‘oort t’r bij.
As ‘t non zô zachies an gaet wintere, dan doene me ‘n sjael om, teuge de kou, dà’s ‘êl geweun”..
Jae, dà’-von ik ôk, mar wat ‘a’ dat non met-tie oorbelle te maeke, dà?
‘Kind, die sjael dee ons juust-te das om, want-tie was nog al lang en die sloge me zô lekker om ons ‘als, mar nege van de tien kêr bleef t’r zô’n bel an de sjael ‘ange en dut ‘a’ je-‘iet in de gaete, pas achterof beschouwd.
Zôdoende ‘a’ je dan mar ien oorbel over.
Zonder belle kos iet, dus koch-je ‘n paer aa’re.
Dà’-gong zô bij ons allemael en zô verdaege die belle in ‘n dôsje en dat dôsje staet-tan in ‘n ‘ookje van ‘t schappeljoente”.
Zô ‘a’ en ‘êt alles ‘n ver’ael op Scheveninge.
Wie kalt-t’r non nog over ‘n schappeljoentje?
Neen, wij zegge non..schoorstienmantel en ‘n dôsje mè’-jewêle, zô mar in ‘n ‘ookje daervan, neen dà’-gaet iet mêr.
Non ‘êt benae ellek ‘uisje z’n …kluisje. |
Als ik, als klein kind, bij mijn tante Mien op bezoek was , mocht ik steeds met een grote doos met ansichtkaarten spelen. Er waren hele mooie bij, maar af en toe mocht ik ook met een klein doosje spelen en daar zaten spulletjes in, mens hou je stil.
Het stond op de schoorsteenmantel in een hoekje en wanneer mijn tante een hele beste bui had, dan pakte zij het en zei: “Immie, je mag er mee spelen, maar denk er aan voorzichtig, er mag er geen een wegraken, zij zijn stuk voor stuk wel veel geld waard”.
“Tante ik ga er naar kijken en zachtjes aankomen”.
”Goed hoor, pand”. (koosnaampje)
Tante Mien deed voorzichtig het doosje open en daar schitterden de pronkjuweeltjes mij tegen.
Ja, wel zeker waren het allemaal, zo ik al zei, juweeltjes één voor één.
Waar mocht ik nu mee spelen?
In dat doosje zaten verschillende oorbellen, ik weet niet hoeveel, ik heb ze niet geteld.
Wel weet ik heel zeker.. van ieder paar oorbellen zat er maar één in het doosje.
Eerst stond ik daar niet zo bij stil, maar toen ik iets ouder werd en nog met de inhoud van het doosje speelde, viel me dat wel op.
Natuurlijk heb ik het toen aan mijn tante gevraagd.
We hebben normaal toch twee oren, ja toch?
Mijn tante moest lachen en zei: “Ik had die vraag al zien aankomen, Immie, het zijn allemaal eenlingen en hoe is dat nu gekomen?
Wij vrouwen met Scheveningse dracht, droegen steeds bellen in -, of zo je wilt zeggen aan onze oren, dat hoort er bij.
Wanneer het zachtjes aan gaat winteren, dan doen wij een sjaal om, tegen de kou, dat is heel gewoon”.
Ja, dat vond ik ook, maar wat had dat nu met die oorbellen te maken?
“Kind, die sjaal deed ons juist de das om, want hij was nog al lang en die sloegen wij lekker om ons hals, maar negen van de tien keer bleef er een bel aan de sjaal hangen en dat had je niet direct in de gaten, pas vaak achteraf. Zodoende had je dan maar één oorbel over.
Je kon niet zonder bellen, dus kocht je een paar anderen. Dat ging zo bij ons allemaal en zo verdaagden die bellen in een doosje en dat doosje staat dan in een hoekje van het schappeljoentje”
Zo had en heeft alles een verhaal op Scheveningen..
Wie praat er nu nog over een schappeljoentje?
Neen, wij zeggen nu …schoorsteenmantel en een doosje met juwelen, zo maar in een hoekje daarvan, nee dat gaat niet meer.
Nu heeft bijna elk huisje zijn.,.kluisje! |
Ware kunst is als een ladder,
die je tree voor tree verheft
tot de hoogste kunst.., de levenskunst.
Verspreke.
| As je om boo’schoppe gaet , dan ‘è-je wel-d'r-is dà’-je ies nôdeg ‘eb, wat je persee iet wul vergete.
Je stop tat, zô ‘ezêd, voor in je ‘ôfd en daer blêf ‘t rondspeule totdà’-je an de beurt ben.
Zô overkwam ‘t mên dat ik an de krui-jenier om schûne broemsmeer vroog.
“Wat is tat, Im?”, vroog te man an me.
“Benon geweun om je schoene mee te poese”.
Ik ‘a’ netuurlek bedoeld ‘brûne schoensmeer’ en versprak me.
Dat overkomt ons allemael zô of en toe.
Mên vaeder mos jaere laeter nog lache as-tie op’aelde dat, toe’-die met ‘n oud buurmêsje ‘a’ staen klesse , ze teuge d’m zee :
“ Onze ‘Out is de woutste”; ze wulde zegge: onze Wout is de oudste.
Mar je ‘êt ôk wel-d’r-is datte woorde zô op mekander likkene, dà’-je bekant gien verschil ‘oort.
Want twie vrouwe, die mè’-mekander stinge te kalle ‘oorde ik zegge:
“ ‘è-je ‘t ‘e’oord, de Thûs’aeve en ‘t Ûiterjoon benne gefusileerd”.
Ze 'a' ies 'e'oord over 'n fusie..
Jae, dà’-ken gebeure en ‘t geeft weer stof tot praete.
“Dà’-was vrooger ôk zô moeielek, toe’-die Franse tael in de mode raekte”, zee ‘n vrind van ons, “ ‘n brook wier ‘n pantelon en ‘n jasje – laene me mar zegge – ‘n colbert en zô kreeg je ôk spraekverwarring”.
En ‘ij gong vorder : “Want ik ‘oorde dat-t’r vrooger , urreges op Schevening ,’n dominee op bezook kwam bij ‘n Schevenings gezin en de mense ontvinge de dominee netuurlek altêd zô goed moge-lek.
Zô ôk zee d’r ‘n vrouw , toe’- de dominee binne’stapte en z’n voete’ veegde:
“Kom mar gauw binne ‘oor dominee, ‘t is bûte zô warrempies en ‘ier lekker koel,… trek rusteg je pantelon mar ût en’ang ‘m mar over de stoel”.
Die vrouw doch dat ze ‘t goed zee, want ze ‘oorde in de ’Aeg iet aars as deftige woorde; ze wulde ‘n goeie indruk maeke op te dominee, dà’s vast”.
Of ‘t ‘n waer ver’ael is, dà’-kos tie vrind van ons iet bevestige.
‘IJ zee: “ ‘Oe dan ôk, waer of iet waer, ik ‘eb ‘t ût overlevering”.
Wij ‘ebbe d’r om motte lache en daer gong ‘t om, nietan?
Daerom geef ik ‘t ôk weer deur. |
Wanneer je om boodschappen gaat kan het gebeuren dat je iets nodig hebt en persee niet wilt verge-ten.
Je stopt dat, zo gezegd, voor in het hoofd en daar blijft het rondspelen totdat je aan de beurt bent.
Zo overkwam het mij dat ik aan de kruidenier om schuine broemsmeer vroeg.
“Wat is dat Im”?, vroeg de man aan mij.
“Wel, gewoon om je schoenen mee te poetsen”.
Ik had natuurlijk bedoeld bruine schoensmeer en versprak mij.
Dat overkomt ons allemaal zo af en toe.
Mijn vader moest jaren later nog lachen wanneer hij ophaalde dat, toen hij met een oud buurmeisje had staan babbelen, zij tegen hem zei: “Onze Out is de woutste”; ze wilde zeggen onze Wout is de oudste.
Maar je hebt ook wel eens dat woorden zo op elkaar lijken, dat je bijna geen verschil hoort.
Want twee vrouwen, die met elkaar stonden te praten, hoorde ik zeggen: “Heb je het gehoord, “de Thuishaven en het Uiterjoon zijn gefusilleerd”.
Zij bedoelden natuurlijk gefuseerd.
Ja, dat kan dus gebeuren en het geeft weer stof tot praten.
“Het was vroeger ook zo moeilijk toen de Franse taal in de mode raakte”, zei een vriend, “een broek werd een pantalon en een jasje – laten we maar zeggen – een colbert en zo kreeg je ook spraakverwarring”.
En hij ging verder: “want ik hoorde dat er vroeger, ergens op Scheveningen, een dominee op bezoek kwam bij een Schevenings gezin en de mensen ontvingen de dominee natuurlijk altijd zo goed mogelijk.”
Zo zei een vrouw, toen de dominee binnen stapte en zijn voeten veegde: “Kom maar gauw binnen, hoor dominee, het is buiten nogal warm en hier lekker koel, trek rustig uw pantalon maar uit en hang hem maar over de stoel…”
Die vrouw dacht dat zij het goed zei, want zij hoorde in Den Haag niets anders dan deftige woorden; zij wilde een goede indruk maken op de dominee, dat staat vast.
Of het een waar verhaal is, dat kon die vriend van ons niet bevestigen.
Hij zei: “Hoe dan ook, waar of niet, ik heb het uit overlevering”.
Wij hebben er om moeten lachen en daar ging het om, nietwaar?
Daarom geef ik het ook weer door. |
Soms schrijf ik mijn cijfers in letters.
‘Olle vaete.,.met in'oud.Overal kom je ze teuge, de manne en vrouwe met 'n te 'ard stemgelûd.
Je denkt somtij-je bij je êge, schrêuw iet zô, ik ben iet dôf.
En ôk denk je onwillekeurig an ’t gezegde: 'olle vaete klinke ’t ardst.
Iet al die manne en vrouwe mè'-zô'n versterker in d'r stembande benne schrêuwlêlekers, neen, zôas 't mêstal gaet 'êt 't 'n oorzaek.
Kik, veul Scheveningers 'ebbe de naem asdatte ze 'arde schelle stemme 'ebbe, vooral 't vrouwvollek en de manne buldere azze ze praete, mar ze motte 't ôk wel-d’r-is..
Lôp mar-is op 't strang langs de zê azze de zêdûve ôk nog krêse en je wul je verstaenbaer maeke. Of de visserlui op zê as te wind de kop opsteekt, je mot wel buldere aars gaet je stem teloor.
Non likkent 't-t'r op of ik voor ons kustbeweuners 'n ûtvlucht zook, mar neen, dat is iet zô.
Je 'eb ôk mense met 'n 'ard stemgelûd op 't boereland en vrooger 'a' je nog veul grôte gezinne, 'n 'ûs'ouwe met vêrtien kindere was 'êl geweu
Dat 'iel in dat 't ammaar 'n drukte van 'eb ik jou daer was en as t'r wier 'egetet mos vooral de Benja-min an taefel zên mondje kenne roere, aars kwam die iet an bod met al die ouwere zusse en broers en as jongste mêsje krek iender.
Non in deuze têd 'è-je iet mêr van die gr6te gezinne as vóór de twiede wurreldoorlog en veul van die kindere van toen benne non 'ôg bejaerd of benne d'r geniens mêr en dat is non 'n grôt naedêl.
Ik 'eb t'r iet zô bij stil 'estaen mar op te raedio 'aa'ne ze 't-t'r over dat-'t ôit zô prôpere 'Olland non zô vûl en slordig is.
Op straet overal waer je lôpt staen fietse en lêt rommel.
Kik, wier d'r 'ezêd, dà'-komt, de mense die vóór de oorlog benne 'ebore, die 'aa'ne nog plichtsgevoel en die generaetie is t'r bekant iet mêr, die 'iele de boel nog netjies, in de 'offies en op te stoepe wier nog 'eschrobt.
Zô zie je mar:... 'Oe zô 'olle vaete.., veule 'aa'ne toen in'oud. |
Holle vaten .., met inhoud.Overal kom je hen tegen, de mannen en vrouwen met een te hard stemgeluid.
Je denkt soms, schreeuw niet zo, ik ben niet doof.
En ook denk je onwillekeurig aan het gezegde: holle vaten klinken het hardst.
Niet alle mannen en vrouwen met zo’n versterker in hun stembanden zijn schreeuwlelijkers, nee, zoals het meestal gaat heeft het een oorzaak.
Kijk, veel Scheveningers hebben de naam, dat zij harde, schelle stemmen hebben, vooral het vrouw-volk en de mannen kunnen bulderen als zij praten. Maar dat moeten zij ook wel eens.
Loop maar eens op het strand, langs de zee, wanneer ook nog de zeemeeuwen krijsen en je wil je verstaanbaar maken.
Of de visserlui op zee als de wind de kop opsteekt, je moet wel bulderen, anders gaat je stem teloor.
Nu lijkt het er op of ik voor ons kustbewoners een uitvlucht zoek, maar nee dat is niet zo.
Er zijn ook mensen met een hard stemgeluid op het boerenland en vroeger waren er ook nog veel grote gezinnen; huishoudens met veertien kinderen was toen nog gewoon.
Dat betekende dat het dikwijls een drukte was van heb ik jou daar en als er dan werd gegeten moest vooral de Benjamin aan tafel zijn mondje kunnen roeren, anders kwam die niet aan bod met al die oudere zussen en broers; als jongste meisje net zo.
In deze tijd heb je niet meer zo van die grote gezinnen als vóór de tweede wereldoorlog; veel van die kinderen van toen zijn nu hoog bejaard of zijn er niet meer en dat is een groot nadeel.
Ik heb er niet zo bij stil gestaan, maar op de radio had men het over het eens zo propere Nederland dat nu zo vuil en slordig is.
Op straat, overal waar je loopt, staan fietsen en ligt rommel.
Kijk, werd er gezegd, dat komt omdat de mensen, die vóór de oorlog zijn geboren, die hadden nog plichtsgevoel en die generatie is er bijna niet meer. Zij hielden de boel nog netjes; in de hofjes en op stoepen werd nog geschrobt.
Zo zie je maar.., hoe zo holle vaten , velen hadden toen inhoud! |
‘Olle vaete
Slae je op ’n lege ton,
Dan klinkt-toe ‘ol..
Slae je op ’n ton en ‘oor je niks,
dan is tie vol!
De één spreekt zacht en melodieus,
de ander hard en vals.
Effe 't manvollek in ’t zonnetje.
| Omdatte we non ienmael vlak achter de boulevard weune, komme d'r in 't voorjaer en in 't naejaer veul auto's met an'angers voorbij ons 'ûs.
Dat 'eb te maeke met-te opbouw en ofbraek van de consumptietente op 't strang.
De waeges benne zwaer belaen en dan zie je an de achterkant 'n rôie lap wappere, dà-betekent
'eb stûdie, d'r steke planke ût.
As ik tan van ût me raem die rôie lap zie wappere, dan mot ik, of ik wul of iet, an de rôdbonte zaddook denke , die me-vaeder ammaar bij d'm 'a'.
Dat 'a' ôk 'n bedoeling, want as tie 'n endje gong kuiere mêstal langs de 'aeve kwam, 'ij altêd met
'n zooitje vis thûs, somtije, 'eknôpt in zô'n rôie zaddook..Ôk 'a' die wel-d'r-is koppelaers.
'IJ 'a' 'n gezegde: “ n vliegende kraai 'êt altêd wat”!
Voor ons kindere was 't 't leukst as tie zêkaek meebrocht.
Die van mên 'eb êgelek temet de êge geweunte, oewel iet met 'n rôdbonte zaddook, mar 'n plastic tasje in z'n binnezak van z'n jack voor 't geval die onderwegt wat teuge komt.
As tie bevoorbeeld naer 't postkantoor of naer de kapper gaet komt-'t mêr as iens voor dat-tie naer 'ûs komt mè'-wat plante voor in de plante-'angers of 'ij gaet effe langs bij de banketbakker voor wat lekkers voor bij 't bakje.
Mên vaeder dee dut vooral in de crisisjaere vóór- en in de Twiede wurreldoorlog en die van mên 'eb as jongeman die têd ôk mee'emaekt.
Meschien – en dà'-benne zô mên gedachtes- 'oort tat bij manne, die wulle zurrege voor d'r gezin.
Je ziet naemelek in de netuur, vooral in 't voorjaer, 'oe de mannetjies van de vogel-paertjies druk doende benne om mar van alles mee te neme in d;r snaevel naer d'r nesje.
Ze maeke overure en 't deert ze iet. As 't zonnetje op komt, 'oor je ze al flûte.
Zô is de netuur in al z'n verschêde'êd.
Neem non, zô'n rôie wapperende lap achter zô'n an'angwaege waerschouwt “pas op”. Voor 'n stier is ;n rôie lap de anlêding om op d
rift te raeke.
Aarsom – zôas zô vaek , – voor mên roopt z'n rôie lap dus jûst zoete 'erinneringe op.
Vis nôit |
Omdat wij nu eenmaal achter de boulevard wonen komen er in het voorjaar en het najaar veel auto’s met aanhangers voorbij ons huis.
Dat heeft te maken met de opbouw en afbraak van de consumptietenten op het strand.
De wagens zijn zwaar beladen en dan ziet men aan de achterkant een rode lap wapperen, dat betekent pas op, er steken planken uit.
Wanneer ik dan van uit mijn raam die rode lap zie wapperen, dan moet ik, of ik wil of niet, aan de roodbonte zakdoek denken, die mijn vader altijd bij zich had.
Dat had ook een bedoeling, want wanneer hij een eindje ging wandelen, hij meestal langs de haven kwam en dan altijd met een maaltje vis thuis kwam, soms geknoopt in die rode zakdoek. Ook had hij dan wel eens koppelaars.
Hij had een gezegde: “Een vliegende kraai heeft altijd wat”.
Voor ons als kind was het leuk als hij ook zeekaak meebracht.
Die van mij heeft eigenlijk dezelfde gewoonte, hoewel niet met een roodbonte zakdoek, maar een plastic tasje in zijn binnenzak van zijn jack voor het geval dat hij onderweg iets tegen komt.
Als hij bijvoorbeeld naar het postkantoor of naar de kapper gaat komt het meer dan eens voor dat hij naar huis komt met wat planten voor de plantenhangers of hij gaat even langs bij de banketbakker voor iets lekkers bij het bakje koffie.
Mijn vader deed dit vooral in de crisisjaren vóór- en in de oorlog en die van mij heeft als jongeman die tijd ook meegemaakt.
Misschien – dat zijn zo mijn gedachten – hoort dat bij mannen, die voor hun gezin willen zorgen.
Je ziet namelijk in de natuur vooral in het voorjaar, hoe de mannetjes van de vogelpaartjes druk doende zijn om maar van alles naar hun nestje mee te nemen in hun snavel.
Zij maken overuren en het deert hen niet.
Wanneer het zonnetje op komt, hoor je hen al fluiten.
Zo is de natuur in alle verscheidenheid.
Neem nu zo’n rode wapperende lap achter aan de aanhangwagen waarschuwt “Pas op”.
Voor een stier is zo’n rode lap aanleiding om op drift te raken.
Andersom, zoals zo vaak, voor mij roept zo’n ‘rode lap dus juist zoete herinneringen op. |
Vis nôit iet naer complimente,
Je vangt-tan mêstal bot.
In de antwoorden van die van mij
hoor ik de echo van mijn vader.
Van alles prebere.
| Daer ‘eb-ik toch zô lang over motte naedenke.
As je non naegaet, in de vorige êuw al liep ik me-of te vraege: zel ‘t me lukke?
Ik wul ammaar graeg van alles prebere en dan iet allien nieuwe aerepele.
Laen-ik mar zegge: ‘n cake bakke is iet moeielek, je mot ‘t wel wulle prebere.
Volleges die van mên gaet-t’r niks bôve ‘n êge gebakke butterkook en dàt is ôk zô.
Wat ik ôk graeg maek.
Lekkere sukkelaedepudding mè’-van die dikke slagrôm, iet tie waeterige ût zô’n spûtbus.
Neen, kloppe; êrst ‘n schep sukker in ‘n schael en dan gae’ je an de slag.
Mar waer slaet tat êgelek allemael op, al dà’-gekaekel over ete?
O jae dà-’ik alles wul prebere; dàt ik me somtije ofvraeg zou ik tat ôk kenne?
Van veul weet ik dà’-ik-‘t iet ken, dus daer ‘oof ik iet an te beginne, mar zô ‘ezêd makkeleke dinge….
Non wete jûlie dat-tie van mên bûte z’n kammeraed Burt ôk nog ‘n kammeraed Klaes êt.
Die Klaes ken van die môie rême maeke, die ‘iette limmericke, waervan ik t‘r ôit ien an jûlie ‘eb laete leze.
Mense kindere, ‘ij schudt ze geweun ût z’n mouw, mar ‘ij ‘oudt ze voor z’’n êge; meschien maek tie d’r ôit wel-d'r-is ’n bookje van , dà’ denk ik ‘oor.
As tie d’r ien voorleest ‘oor je ammaar dat ‘t zô môi , mar wel moeielek is.
Kik, op zukke memente denk ik zel ik tat ôk kenne?
Ik doch ammaar ik mot ‘t toch is prebere, mar d’r kwam niks van en non opiens ‘eb ik t‘r ien ‘emaekt .
Meschien is ‘t wel gelik de leste, want ‘t valt toch teuge.
Jûlie benne de-êrste, die ik ‘t laet leze .
Voor autorij-je 'a’ die gien couraege
mar gebrukte volop z’n geraege,
Iet voor ‘n auto, o nee.
‘IJ ‘a’ ‘n aar idee
Wà’-denk je?’n ‘ennepplantaege! |
Daar heb ik toch zo lang over moeten nadenken.
Als je nu nagaat, al in de vorige eeuw liep ik mij af te vragen: zal het mij lukken?
Ik wil altijd graag van alles proberen en dan niet alleen nieuwe aardappelen.
Laat ik maar zeggen een cake bakken is niet moeilijk, maar je moet het wel willen proberen.
Volgens die van mij gaat er niets boven een eigen gebakken boterkoek en dat is ook zo.
Wat ik ook graag maak.
Lekkere chocoladepudding, met van die dikke slagroom, niet die waterige uit zo’n spuitbus.
Nee, kloppen; eerst een schep suiker in een schaal en dan aan de slag.
Maar waar slaat dat eigenlijk op, al dat gekakel over eten?
O ja, dat ik alles wil proberen, dat ik mij soms afvraag: zou ik dat ook kunnen?
Van veel weet ik dat ik dat niet kan, dus daar hoef ik dan niet aan te beginnen, maar zo gezegd, makkelijke dingen.
Jullie weten dat die van mij, buiten zijn kammenraad Burt, ook nog een vriend Klaas heeft.
Die Klaas kan van die mooie rijmen maken, die limmericken heten, waarvan ik er ook één aan jullie heb laten lezen.
Mensenkinderen, hij schudt ze gewoon uit zijn mouw, maar hij houdt ze voor zich zelf, misschien maakt hij er ooit wel eens een boekje van, dat denk ik, hoor.
Als hij er een voorleest, hoor je dikwijls dat het mooi, maar moeilijk is.
Kijk, op zulke momenten denk ik, zal ik dit ook kunnen?
Ik dacht daarom, ik moet het toch eens proberen, maar er kwam maar niets van.
Nu opeens heb ik er één gemaakt.
Misschien is het wel gelijk de laatste, want het valt toch tegen.
Jullie zijn de eerste, die ik het laat lezen,
Voor autorijden had hij geen courage,
maar gebruikte volop zijn garage,
Niet voor een auto, o nee,
hij had een ander idee.
Wat denk je?.,.een hennepplantage! |
Grappig en grôs met naeme.Benae alle 'obbies koste geld.
Ik 'eb 'n lief'ebberij, die kost gien cent en ik 'eb t'r al is mêr over verteld.
Over naeme gaet-'t, beter 'ezêd achternaeme.
Laen ik 'n voorbeeld geve.
Ik vin 't komiek as twie manne mè'-mekander staene te kalle en de iene iet Jan de Groot en de aa're Piet Klein.
Of twie vrindinne, waervan de ien 'iet Truus de Oude en de aa're Annie de Jong . In mên 'ôfd verbin ik die twie naeme gelik mè'-mekander.
Zô 'oorde ik onderlest 'n gesprek op te raedio, Ien man 'iette met zên achternaem van Rijn en de aa're mè'-z'n van Potter.
Dan gaet bij mên gelik me-gedachtes naer twie beroemd'ede, onze grôte kunstschilders Rembrandt van Rijn en de aa're Paulus Potter.
De beroemde Stier van Paulus Potter 'ángt in 't Maurits'ûs in de-'Aeg en ôk ien van de zellefportrette van Rembrandt van Rijn.
Leuk 'è, as je non van Rijn of Potter 'iet, dan roop-tat ies op wat weldaedig andoet.
Ondewêl zit ik zô , te denke 'oe naeme ôk op 'n aa're menier kenne verbinne.
In 't leve gaet 't nog al-d'r-is zô dat wat je iet verwacht, gebeurt.
Die van mên en ik wazze 'n paer daege me'-vrinde in Groninge en toene me op 'n terrasje zatte, kwamme we an de praet met aa're mense.
Al kallende 'oorde ze vanzellevers onze voornaeme, mar op iene kwamme ôk de achternaeme ter spraeke, en toen ik ôk mên mêsjes-achternaem...Knoester noemde, zeeje ze op iene, as ût ien mond, : “O, mar dan kom je van 't vissersdurrep Scheveninge, dà'-ken iet misse, Knoester 'oort bij Scheveninge”.
Menselief, da'-mos effe tot me deurdringe, die naem roopt dus 'n 'êl vissersdurrep op.
Neen, dat 'a' ik in de vorste vorte iet kenne denke.
Zô'n geweune naem, iet zô bekend as tie beroemde schilders, mar zô zie je mar, toch 'n naem om grôs op te weze en dat kenne veule mè'-me iens zên, want...
kik mar is in ’t tellefoonbook. |
Grappig en trots met namen.alle hobby’s kosten geld.
Ik heb een liefhebberij, die kost geen cent en ik heb er al eens meer over verteld.
Over namen gaat het, beter gezegd, achternamen.
Laat ik een voorbeeld geven.
Ik vind het grappig als twee mannen met elkaar staan te praten en de één heet Jan de Groot en de ander Piet Klein.
Of twee vriendinnen, waarvan één heet Truus de Oude en de ander Anntie de Jong.
In mijn hoofd verbind ik die twee namen gelijk met elkaar.
Zo hoorde ik laatst een gesprek op de radio; een man heette met zijn achternaam van Rijn en de ander Potter.
Dan gaat bij mij gelijk de gedachte naar die beroemdheden, onze grote kunstschilders Rembrandt van Rijn en Paulus Potter.
De beroemde Stier van Paulus Potter hangt in het Mauritshuis in Den Haag en ook één van de zelf portretten van Rembrandt van Rijn.
Leuk hè wanneer je nu van Rijn of Potter heet, dan roept dat iets op dat weldadig aandoet.
Onderwijl zit ik zo te denken hoe namen ook op een andere manier kunnen verbinden.
In het leven gaat het nog wel eens zo, dat wat je niet verwacht, gebeurt.
Die van mij en ik waren een paar dagen met vrienden in Groningen en toen wij op een terrasje za-ten, kwamen wij met andere mensen aan de praat.
Al babbelend hoorden zij onze voornamen, maar op eens kwamen ook de achternamen ter sprake.
Toen ik ook mijn meisjes achternaam Knoester noemde, zei men in eens, als uit één mond: “O”, maar dan kom je van het vissersdorp Scheveningen, dat kan niet missen, Knoester hoort bij Scheveningen.
Mensenlief, dat moest even tot mij doordringen die naam roept dus een heel vissersdorp op.
Nee, dat had ik in de verste verte niet kunnen denken.
Zo’n gewone naam, niet zo bekend als die beroemde schilders.
Maar zo zie je maar, toch een naam om trots op te zijn en dat kunnen velen met mij eens zijn, want …kijk maar in het telefoonboek. |
Niet alles is voor geld te koop,
geluk is en blijft een geschenk.
Like dit 557 Liked