Zô mar 'n praetje. Den'appeltje

Den'appeltje Om deuze têd van 't jaer mot 'k an vrooger denke, toene me, as kindere, naer de Scheveningse bosjies toge om bokkepitjies, êkels en kastanjes te zoke. As 't tan schemereg wier, dan gonge we 'êl 'ard zinge: " O, wat is 't donker in de bosjies, as we maer gien tôver'ekse zien". Mêstal dee d'r ien of tie wat zag…… en wij allemael gille. Dan wier 't donker en gonge we naer 'ûs. 's Aevens bokkepitjies pelle en bakke in 'n kokepannetje, zô'n klêne, waer je moeder êtjies in bakte. Dan lekker an taefel poppetjies maeke van êkels; mè'-lucifer'outjies maekte je arreme en biene en me broer dee 'n êkeldop, as pêpje, tusse z'n lippe en dee net of tie zat te rôke. Jae, dà'-ken 'k me nog êl goed 'euge. Op 'n woensdagmiddag wazze we weer druk an 't zooke, toe'k opiens onder 'n dennebôm 'n êl môi denne-appeltje zag legge. 'k wier warrem van blê-schop, raepte 't op en vloog naer me zusje. "Kik, non 's wà'k 'eb", zee 'k, " zô maer 'evonne onder 'n bôm". Me zusje keek en schrêuwde: "Mêd, vûllak, dà's gien denne-appel, dà's van 'n 'ond, 'è-je dat iet 'ezien dan?" Neen, schudde 'k mè'-me 'ôfd."Gôi weg, gauw en ruk non maer an je 'and", gebôd ze. Netuurlek dee'k, wat ze zee en òòòò……wat 'n lucht. 'k sting te krête en te lache tegelik, omdà'-me zusje mè-t'r vrindinne dubbeld sloge van 't lache. "Zô, we gaen gelik maer en denk t'r an, je 'and iet in je jaszak" kommedeerde ze me. Thûs wier 'k 'eboend en me moeder 'a' nog 'n nemmer mè'-gloorwaeter staen; daer mos 'k effe me 'and in 'ouwe. Toe'weer rûkke en jae 'oor, mên 'and was schôn. s-Aevens zatte me broer en zus nog ammaer te lache en soms lachte 'k mee, maer 'k was 'n stikje rikdom kwêt, 't was toch zô'n môi denne-appeltje, zô ampart. 'k 'a' 'm wulle bewaere voor de korsemus en dan 'a' 'k 'm onder de korsbôm 'eleege; 'ij 'oorde daer, von 'k. Maer lieve deugd , wà'-benne de tij-je veranderd. Mên denne-appeltje van toen, daer 'oof je non 't bos iet voor in. Ze legge in alle soorte en maete en in de raerste medelle voor 't opscheppe; mudzakke vol 'è'-je zô bij mekander. De straete legge d'r vol van, toen nog iet, maer dà'-was in de dorteger jaere. Mense…….geluk! Voor degene, die het dialekt niet zo kunnen lezen, deze keer tevens in het nederlands! Denappeltje. Om deze tijd van het jaar moet ik aan vroeger denken toen we, als kinderen, naar de Scheveningse bosjes togen om beukenootjes, eikels en kastanjes te zoeken. Als het dan schemerig werd, gingen we heel hard zingen: "O, wat is het donker in de bosjes, als we maar geen toverheksen zien." Meestal deed er één of hij wat zag……en wij allemaal gillen. Dan werd het donker en gingen we naar huis. 's-Avonds beukenootjes pellen en bakken in een koekepan, zo'n kleine, waar je moeder eitjes in bakte. Dan lekker aan tafel poppetjes maken van eikels; met luciferhoutjes maakte je armen en benen en mijn broer deed een eikeldop als pijpje tussen zijn lippen en deed net of hij zat te roken. Ja, dat kan ik mij nog heel goed herinneren. Op een Woensdagmiddag waren wij weer druk aan het zoeken, toen ik opeens onder een denneboom een heel mooi denappeltje zag liggen. Ik werd warm van blijdschap, raapte het op en vloog naar mijn zusje. "Kijk nu eens, wat ik heb", zei ik, " zo maar gevonden onder een boom". Mijn zusje keek en schreeuwde: " Meid, vuillak, dat is geen denappel, dat is van een hond, heb je dat niet gezien dan?" Nee, schudde ik met m'n hoofd. "Gooi weg, gauw en ruik nu maar aan je hand", gebood ze. Natuurlijk deed ik wat ze zei en òòòò…..wat een lucht. Ik stond te huilen en te lachen tegelijk, omdat mijn zusje met haar vrindinnen dubbel sloegen van het lachen. "Zo we gáán gelijk, maar denk eraan, je hand niet in je jaszak", commandeerde ze me. Thuis werd ik geboend en mijn moeder had nog een emmer met gloorwater staan; daar moest ik even mijn hand in houden. Toen weer ruiken en ja hoor, mijn hand was schoon. 's-Avonds zater mijn broer en zus nog steeds te lachen en soms lachte ik mee. Maar ik was toch een stukje rijkdom kwijt, het was toch zo'n mooi denappeltje, zo apart. Ik had het willen bewaren voor de Kerstmis en dan had ik het onder de kerstboom gelegd. Het hoorde daar, vond ik. Maar lieve deugd, wat zijn de tijden veranderd. Mijn denappeltje van toen, daar hoef je nu het bos niet voor in. Ze liggen in alle soorten en maten en in de raarste modellen voor het opscheppen; mudzakken vol heb je zo bij elkaar. De straten liggen er vol van. Toen nog niet, maar dat was in de dertiger jaren. Mensen…..geluk. Nadruk verboden Immetje.
...terug ...home Geplaatst op 29-11-2003 en 1059 keer gelezen
Like dit 697 Liked