Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur

Mijn Vader. ( zoals er vele andere waren )

Het is vroeg in de ochtend in de dokken van Hull. Hij kon de regen horen in haar gevecht tegen het opwaaiende water van de zee, om te zien wie er het hardst tegen de ruiten aan kon slaan en staande bij de kassa om een ontbijt te bestellen, keek hij naar zijn dochter die aan een tafel achter hem zat, veilig binnen de muren van het cafe, waar zij op dat moment waren., Maar haar tengere acht jarig oude lichaam was nog steeds verwonderd aan het kijken naar de koude hardheid van het weer buiten, en toen hij het ontbijt besteld had, liep hij weer naar de tafel, met een kop donkere thee en hete chocolade melk voor Claire in zijn handen , haar de nodige warme bescherming gevend tegen de elementen buiten het cafe, die zij beiden spoedig zouden zien. Claire keek naar haar vader, een man waar zij ongelooflijk trots op was, een hardwerkende sterke man. Het was de stoerheid van een man, die jaren lang had gewerkt in een van de meest gevaarlijke werkzaamheden in de wereld, een stoerheid uit de oude school , voor dat body building en drugs, proteïne drankjes en iedere avond na werktijd in de sportschool verblijvend gebruikelijk was, had haar vader een echte ruggengraat en zijn sterkte naar de liefde, zijn trouw en toewijding voor zijn gezin , werd niet door de omvang van zijn biceps gemeten. Een blik op de verweerde handen en de hardheid van zijn huid. van jaren te zijn gepijnigd door de zee en je kon weten, dat deze man een miljoen verbazingwekkende verhalen kon vertellen,wat het leven hem had geleerd , aan iedereen in het cafe waar hij nu was. Maar voor Claire was het de meest verbazingwekkendste man in de wereld..... Hij was haar vader. Vandaag ging hij niet naar zee, Hij nam Claire nooit mee als hij naar zee ging. Vandaag lagen zij in het dok, de voorraden controlerend en het schip in orde makend , zodat zij over twee dagen weer kon vertrekken,. Maar nu binnen in het cafe ,met het ontbijt genuttigd, zat hij met een knie op de grond voor zijn dochter, zijn ruwe handen haar jas controlerend of alles goed zat en zij beschermd was tegen het geweld van de stormen buiten en met een zwaai om gedag te zeggen tegen de overblijvende in het cafe, toen zij naar de deur liepen. Het eerste wat zij opmerkte, toen haar vader de deur opende,was het geluid, de weerklank van het bulderen van de zee, die tegen zijden van het dok sloegen, een blik werpend over de twee schepen die daar gemeerd lagen , gemeen slingerend tegen de elementen van moeder natuur, wat zij vandaag van haar hadden gekregen, ... Zeewater en regen bedekte alles op haar pad en met een ferme greep op haar hand, hij voorzichtig met haar naar het schip toe liep. Hij kon maanden aaneen op zee blijven zonder aan land te komen, een gewelddadige en gevaarlijke baan, waar in je bent terecht was gekomen, niet om je hiervoor te kwalificeren, maar het was in je gegroeid, vanaf de prille jeugd, van vader op vader door gegeven. Als je een trawlerman was ,wist je hoe het leven was en waarvoor je voorbestemd was., je klaagde er niet over, het was een hartstocht en een liefde en ofschoon het steeds zwaarder werd door de generaties heen, was het een baan, waarvan je hield. Maar hij wilde erkennen, dat hij blij was dat hij een dochter had en dat hij niet bang behoefde te zijn voor de pijn en doodsangst, om een zoon te hebben, die de gevaarlijke keuze moest maken voor een baan en dat de trawlerman traditie in zijn gezin tot een einde was gekomen. Zij kon zijn grote ruige hand voelen die omklemd was met haar hand, het hoogste gevel van veiligheid, zoals een kind zich voelde, maar nooit het phychische gevoel van een volwassene, er is geen plaats veiliger dan het vertroostende gevoel van vaders hand en zelfs met de zee en de regen vechtende tegen haar jas. Zij wist, zo lang vaders hand haar hand vast hield, de goden zelf haar niet konden deren, wat een punt was, wat bewees het laatste punt te zijn, om de overblijvende stappen te maken naar het schip en de veiligheid er van aan boord van haar. Later zou zij nog terug denken aan dat moment, de gele olie jassen ziende van de trawlerlui die daar hingen, wat haar bijna een griezelig gevoel gaf tot op het moment, elk met een compleet verschillend verhaal, van de laarzen die er los en blijkbaar er onbemind onder stonden. Zij keek naar de kooien, foto's van familieleden, vast geprikt aan de afzonderlijke kooien, zij stopte en lachte toen, voor wat papa's kooi moest zijn. Een foto van haar en haar moeder vast geplakt met cellotape enkele jaren eerder, waarvan de tape nu bruin was geworden op de hoeken, op de foto, zij op papa's schouders, een dag die zij zich nog goed wist te herinneren, een picknick op een middag, een van de zeldzame kansen, om enige tijd met het gezin door te brengen, voor hij weer terug naar zee ging.. zij klom boven op de oude versleten dons deken boven op zijn bed, zij dacht over het geroezemoes van op zee te zijn, wakker wordend in de vroege uren, het drukke gedoe van mannen overal die probeerden in hun gele oliegoed te komen,het geluid van de machines dreunend onder hen en het heftige slaan van de zee als zij haar gevecht met de boeg van het schip aan gaat, zij dacht aan het het gevoel hoe het zou zijn, om zover weg van je gezin te zijn, de eenzaamheid en de donkerheid...... tot zij haar ogen sloot en in slaap viel. Het was bijna twee uur later toen zij wakker werd, een gevoel van te dobberen. maakte , dat zij zich realiseerde, dat zij wakker was geworden in de armen van haar vader, hij ziet dat zij wakker was en voorzichtig zette hij haar neer op haar onzekere benen, greep haar hand weer en ging lopen. Het weer was wat rustiger geworden en de regen was opgehouden en er was alleen nog maar een bewolkte lucht toen zij de deur van het cafe weer bereikten en zij draaide zich om, om nogmaals het schip te zien, zoals zij daar lag in haar volle glorie, netjes in de verf, een trots schip, een steun aan alle trawlerlui die bij haar aan boord waren, een steun wat hen nooit teleur zou stellen, tot nu toe ... en toen zij in het cafe terug kwamen, realiseerde zij zich niet, dat zij het schip nooit weer terug zou zien. Het is dertig jaar later wanneer zij weer bij de dokken zit, dat zij het gevoel van die speciale dag met haar vader, weer terug keert in haar gedachten..... vandaag is het de vooravond van zijn dood, de hitte van de zomerdag is in scherp contrast met het verschrikkelijke weer op die morgen van zoveel jaar geleden, haar benen hangen over de kade op precies dezelfde plaats waar zij het schip voor de laatste keer heeft gezien, Maar vandaag is er niets, alleen haar herinneringen... zij denkt terug aan de dag, dat haar verteld werd van de dood van haar vade. Een groot gat in het achterschip was er de oorzaak van dat het schip zonk. Er was iets plotseling heel snel en onverwachts gebeurd. Niemand had de kans om te ontsnappen en het overleven tegen de koude deken van de oceaan was onmogelijk. Moeder natuur had besloten haar perfecte vader af te nemen, de meest zachte en zorgzame man die ooit geleefd had, met geen uitleg waarom. Zij had een lange tijd over na gedacht, waarom hij die nacht was weg genomen, haar moeder alleen achterlaternd, zonder echtgenoot en een angstig achtjarig kind zonder vader, Vandaag echter zittend in de dokken, haar gedachten zijn verwonderlijk blijde gedachten, gedachten over de tijd die zij met hem had doorgebracht, het advies wat hij haar had gegeven, wat zij tot op vandaag had opgevolgd. En dat gevoel van de tere handjes in haar handen, want zij keek nu neer op Caitlin, haar zes jaar oude dochtertje en gevoelsmatig greep zij haar hand, zich een moment afvragend of Caitlin hetzelfde veilige en zekere gevoel had bij deze simpele gebaar, dat zij toen voelde, zo'n dertig jaar geleden met haar vader. Na enige tijd in gedachten te hebben gezeten, gooiden zij samen een krans in het water, vandaag de kalmte van de zee vertoonde een vals gevoel van veiligheid van de woede wat zij in zich kon hebben als moeder natuur besloot om haar kwaad te maken, maar voor dit moment de witte anjer rond het gespelde woord “vader “ dreef ongevaarlijk naar andere kransen, die daar reeds dreven, van andere familieleden die hier eerder op bezoek waren geweest. Haar gedachten aan de verwonderlijker man, alsof het haar laatste gedachten waren van jaren geleden, of hij trots op haar zou zijn en op de vrouw die zij was geworden, en de dingen die zij deed, de fouten die zij maakte en zijn naam levend houdend in haar gedachten, Gedachten die nog even sterk waren ,als op de dag dat zij werden gemaakt. Toen zij Caitlin's hand pakte en begon met op te staan, gaf ze een laatste blik naar de krans, de zee fluisterde de woorden die door haar vader werden gestuurd... Claire, jij bent mijn speciale meisje, ik zal altijd trots op je zijn. Het spijt me dat ik nu niet bij je kan zijn, toont je hoeveel. Met een glimlach op haar gezicht draait zij zich om en zij ziet het cafe, wat nu is veranderde in een Starbucks koffie huis , een teken van de tijd denkt zij, als zij naar de auto loopt/ Achter haar rinkelen de bellen van de trawlers, haar in herinnering brengend over alles om deze verjaardag af te sluiten. En toen zij de deur van de auto opende keek ze naar het geluid van de scheepsbel en zegt rustig,,, jij laat mij nooit alleen, Papa, in alles wat ik ooit hebt gedaan.... je bent constant bij mij geweest, je leefde steeds in mijn herinneringen, jouw adviezen leven door in Caitlin, jouw deel van wat ik ben en laat mij nu niet alleen hiermee. Ze controleert of de veiligheid gordel van Caitlin goed vast zit......... kijkt voor een laatste keer naar de dokken ........en gaat naar huis. Einde. Vreemdeling
...terug ...home Geplaatst op 01-08-2014 en 1101 keer gelezen
Like dit 756 Liked