Hartelijk dank voor u like, dit is een ode aan de acteur
Eevekkeweere
‘t Was op ‘n zundag ende twie en vêrteg:
de nieuwe jær tebij in ‘et verschiet.
Mar ‘oe dat jær voor ons zou gæn beginne
dat wisse me die êge dag nog iet!
Wij jonges kwamme tûs die zundagochend:
me kwamme van de kinderkerrek vandæn
– van Rehoboth of van de Maranatha? –
ik weed-’et iet: de têd is ‘ard ‘egæn!
Me weunde in ‘t Slop van Mærte Sukker.
En net-toe me de poort in zouwe gæn,
toe zagge me – me kozze ‘t iet gelôve –
voor ‘t ‘ûs van ons ‘n grôte wæge stæn!
zô’n ding in ’t streitje was al 'êl bezunder
mar dan nog op-te zundag: dat was rær!
En wat ons dærbij nog ‘et mêst verbæsde:
voor ‘t ‘ûs sting ôk ‘n kwakje gaste klær.
Die gaste kwamme(n)-onze spulle(n)-‘æle;
die wiere nær de Achter’ook ‘ebrocht.
Want onze væder was dær in de werkverschaffing
en ‘ij ‘a’ dær voor ons ‘n ‘ûs ‘ezocht.
Want kik: ‘êl Schevening mos gæn ver’ûze;
die moffe wouwe ‘ier ‘n spergebied.
En pottekikkers ‘aa’ne ze ‘iet nôdeg.
Je mos je ‘durrep ût, of je wuld’-of iet!
Mar dat ‘t allemæl zô vlug zou gæn gebeure
dat ‘aa’ne onze ouwers iet ‘edocht.
Die wazze nær de Nieuwe Kerrek die ochend,
(me ouwste broer die ‘a’ ons weg‘ebrocht).
Me benne ze gauw tegemoet-‘elôpe
en je begrêpt: ‘t was gelik karrèl!
De kosteleke zundag nær de knoppe
en ‘oe ’t vorders gong dat snap je wel!
‘t Sundagsvlês op ’t peeterolie-pitje
dat lekker sting te suddere al die têd,
verdween met pit en al tusse de spulle.
Zô neef: dat stikje vlês benne me kwêt!
Die êge ævend weunde me in ‘t ôste
in Doetinchem, dicht met-te Dûse grens.
't Was koeie, gras en koore(n)-al te gæder
en præte(n)-‘oh mar: je versting gien mens!
Dær zat je dan as vissers tusse boere
– en ’k ‘a’ as kind nog nôit gien koe‘ezien
dan as ‘n stikje vlês met onze slæger –
en non zag ik in ’t echt d’r soms wel tien!
Ik zag voor ‘t êst de boere, ‘oe die ploegde,
ik zag ‘t koore voor ons dæg’leks brôd.
En leggend op me buk in ‘t groene weiland
zag ik dær kikkers zwemme(n)-in een slôt!
Ik ‘eb t’r echt wel fên ‘eweund die jære
en op ‘t lest wou ik geniens mêr brom.
Mar toe me væder in de-‘Æg ze werrek kreeg
toe mos voor ons ‘t roer van ‘t schuitje om.
En och, næ al die têd ben ik-tevreeje
datte me toe die stap ‘ebbe(n)-‘edæn.
Want non ken ik, zôveul ik mar zou wulle
weer nær ons strang en onze ‘æve gæn!
© Piet Spaans 2011
historisch publicist en auteur
Den Haag Holland
http://nl.wikipedia.org/wiki/Piet_Spaans
Geplaatst op 15-02-2012 en 1551 keer gelezen
Like dit 851 Liked